Geacht Hof, wederom zit ik hier in verband met het hoger beroep met betrekking tot de dood van mijn broer.

Ik heb lang getwijfeld of ik wel wilde spreken en of ik het wel aankon. De afgelopen jaren zijn alleen maar zwaarder voor mij geworden, ik kan nog steeds niet goed functioneren op mijn werk of zelfs als persoon. Mijn gezondheid is drastisch achteruit gegaan, waarvoor ik in behandeling ben bij de psycholoog en bij de chiropractor om door te kunnen met mijn dagelijkse verplichtingen. Het is triest om te realiseren, maar ik herken mezelf niet meer. Er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp, mijn hart en mijn gedachten kunnen dit onrecht niet bevatten. De strafzaak heeft ons als familie zwaar geraakt en de teleurstelling is enorm. Ik kan zoveel dingen nog niet begrijpen.

Wat voor mijn broer als een vakantie naar Nederland begon, om zijn kinderen te bezoeken, eindigde in een onbegrijpelijke tragedie voor zijn kinderen, voor zijn moeder, zussen, vrienden en kennissen.

Ik begrijp niet waarom de agenten mijn broer het leven hebben ontnomen.
Ik begrijp niet dat de teamleider mee heeft gedaan met de arrestatie in plaats van leiding te geven. Als hij zijn taak als teamleider had gedaan, zou hij kunnen hebben overzien dat het niet goed ging met mijn broer en de aanpak. Dit allemaal is voor mij een echte hel. Ik wil dat U het echt begrijpt geacht Hof. Ik begrijp niet waarom de agenten niet zijn gestopt en doorgegaan met hun bruut geweld tot hij geen teken van leven meer gaf. Ik begrijp niet dat ze de portofoon niet hebben gepakt om een ambulance te vragen.

Nee, ze hebben mijn broer zijn levensreddende minuten ontnomen. Wat echt zo veel pijn doet, niemand verleende hem hulp.

Ze namen de tijd om even een flesje water te drinken en daarna hebben ze hem in paniek maar in het busje gezet, om het maar netjes te zeggen. Dit terwijl ze zagen dat hij bewusteloos was of misschien al niet meer leefde. Op dit moment wisten ze al dat hij geen crimineel was, dat hij geen wapen bij zich had, dat hij geen dreiging was voor niemand. Toen konden ze nog reageren, konden ze hem mogelijk nog helpen. Maar de harteloze behandeling die hij toen kreeg zegt alles. Ik begrijp niet waar ze het lef vandaan hebben gehaald om te liegen dat hij zich onwel voelde in het busje.

Ik heb het gevoel dat er een hand boven het hoofd van de agenten wordt gehouden en dat er alles aan wordt gedaan zodat de agenten geen veroordeling krijgen.

Ze hebben hun Ambtseed geschonden en de politiewet is niet nageleefd.

Maar het OM........ vond dat dit niet strafbaar was? Dit is nog iets wat ik niet begrijp. Dit is iets dat bij mij slapeloze nachten veroorzaakt en dat mijn leven een echte hel maakt. Ik begrijp niet hoe het mogelijk is dat het OM dit niet zo erg vindt om het niet te vervolgen? Dit knaagt zo aan mijn hart en ziel.

Het OM vond wel dat ze schuldig waren aan de dood door mishandeling, maar ach, als de korpschef toch al zegt dat ze hun baan houden, of ze nu veroordeeld worden of niet.... Vervolgens zeggen deze agenten niet schuldig te zijn aan de dood van mijn broer, maar dat hij stress had.

Geblurde en onduidelijke beelden, missende beeld- en geluidsfragmenten en onvoldoende onderzoek is wat wij hebben ervaren in de eerste rechtszaak. Wat voelt als weer een punt om de waarheid te verbergen. Door ons zijn alle beelden aangeleverd. Hierdoor is de waarheid toch boven tafel gekomen.

De agenten zijn in hoger beroep gegaan. Waarom? Zij hebben geen straf gehad! Zij mogen toch nog werken zonder VOG. Zij hebben hun geliefde niet verloren. Zij hebben mijn broer het leven ontnomen en mij, mijn zus, mijn moeder en zijn kinderen het plezier in het leven ontnomen. Was dat nog niet genoeg?

Ik ben boos, intens verdrietig en kan niet bevatten dat de agenten ongestraft blijven voor wat ze hebben gedaan. Ik ben bang dat uiteindelijk wij, als familie, de enigen zullen zijn die gestraft worden voor het geweldadige gedrag van de politieagenten!

Lila Henriquez, zus van Mitch