Onderstaand de spreekrechtverklaring van de vader en moeder van de 15-jarige Megan die op 19 augustus 2019 in Breda om het leven werd gebracht.

Verklaring vader van Megan, zoals uitgesproken in de rechtszaal

“Op het moment dat de politie aan je deur staat en je vertelt dat jouw dochter is omgekomen bij een steekpartij kon ik dat gewoon niet bevatten. Ik werd overvallen door ongeloof
Het is onwerkelijk. Ik dacht: Dit kan niet waar zijn. Ik kon het niet bevatten; het is te veel…en op het moment dat ik begon te begrijpen wat er werkelijk was gebeurd werd ik overvallen door een overweldigend verdriet. Ik was totaal in shock.
Mijn leven is hierdoor totaal verwoest.
Al onze toekomstdromen zijn voor altijd kapot. Nooit kunnen Megan ik meer samen eten, samen lachen, samen sporten, samen op vakantie gaan.
Maar ook kan ik nooit meer opa worden. Nooit meer kleinkinderen krijgen.

Alles is weg.
Mijn verdriet is zo groot en intens dat ik er dagelijks onder gebukt ga. Er is op 19 augustus ook een gedeelte van mij doodgegaan. Genieten is voor mij niet meer vanzelfsprekend en overal zit opeens een zwart randje aan.

Telkens wanneer ik alleen ben, word ik geconfronteerd met de realiteit. Mijn lieve meisje is vermoord. De wereld om mij heen gaat door maar mijn leven staat stil.
Het verlies van mijn enige dochter is voor mij als alleenstaande vader iets wat niemand kan bevatten. Megan was zo allesomvattend in mijn leven. De liefde die ik voor Megan heb, is onvoorwaardelijk en onze band was liefdevol, bijzonder, mooi en sterk.

Nu probeer ik me staande te houden met behulp van lieve vrienden en familie maar het blijft ongelooflijk zwaar. Iedere dag zijn er tranen. Het laat mij nooit meer los.

Voor mij als vader is het erg moeilijk om te zien hoe in de rechtszaal alle aandacht uitgaat naar de dader en waarbij ik als vader het gevoel heb dat mijn situatie niet ter zake doet. Ik word gezien als nabestaande maar ook ik voel me slachtoffer. En dat ben ik ook.

Ik moet tijdens de zittingen leugens aanhoren van J. en zijn familie en kwalijke suggesties van zijn advocaat en dat maakt het voor mij nog ondraaglijker dan het al is. De zeer kwetsende en suggestieve uitspraken van de verdediging raken mij recht in mijn hart. Dit voelt voor mij als een bewuste extra trap na.

Megan wordt beschuldigd van dingen waarvan ik voor 100% zeker weet dat ze dit niet gedaan heeft. Ze kan zich alleen niet meer zelf verdedigen. Ook dat vind ik erg moeilijk om door te maken. Mijn dochter was 15 jaar en is met 35 messteken om het leven gebracht door J. Voor mij is het onbegrijpelijk dat de verdediging zich op zelfverdediging beroept terwijl J. zelf geen verwondingen heeft.

De suggestie van J.’s advocaat dat ik Megan zou hebben mishandeld is misselijkmakend. Dit is pure laster en heeft mij diep geraakt. Ook hierdoor heb ik weer een emotionele en psychische terugslag gehad.

Ook vind ik de uitspraak “mensen mogen fouten maken” volkomen ongepast en zeer kwetsend.
Ik moet een verklaring van een psycholoog overleggen om aan te tonen dat ik moeite heb met alles wat er sinds 19 augustus is gebeurd. WTF! Dit is toch de omgekeerde wereld. Natuurlijk heeft dit enorme impact op mijn leven. Nog iedere dag doet dit mij vreselijk veel verdriet.

Inmiddels hebben we nog meer zeer schokkende informatie gekregen m.b.t. de dood van Megan. Opnieuw heb ik slapeloze nachten gehad, en was ik niet in staat om te werken en totaal uit het veld geslagen. Daarnaast heeft mijn moeder door de spanningen een hersenbloeding gehad en ligt ze al maanden in het ziekenhuis.

Wat een vreselijke ellende, en dit is allemaal veroorzaakt door 1 man.
Ik heb al meer dan een jaar slaapproblemen waarbij ik beelden zie van wat er op die dag is gebeurd. Elke nacht opnieuw en daardoor ben ik bang om ‘s nachts mijn ogen te sluiten. Ook de herinneringen aan de identificatie van Megan en het moeten achterlaten van mijn lieve mooie meisje op een kille begraafplaats staan vast op mijn netvlies en veroorzaken ongelofelijk veel pijn.

In mijn ogen verdient J. de aller-zwaarste straf. Met deze houding van J. en zijn ouders gaat het nooit meer goedkomen. Zolang ze de waarheid niet onder ogen durven komen blijft ze dit voor altijd achtervolgen.

Ik ben klaar met alle leugens en valse verklaringen. Je moet je kapot schamen en dat geldt ook voor je familie want daar is blijkbaar ook veel misgegaan.”

Verklaring moeder van Megan, zoals uitgesproken in de rechtszaal

“Nooit had ik gedacht hier in deze rechtszaal te staan om deze verklaring  af te leggen. Op 19 augustus 2019 is mij iets overkomen wat nog erger is dan ik me ooit in mijn ergste nachtmerrie had kunnen voorstellen. Mijn  enige kind, Megan is op brute wijze om het leven gebracht in mijn eigen  huis. Ouders zeggen altijd, je kind verliezen is het ergste wat een ouder kan overkomen. Je begrijpt pas echt wat dat betekent als je het zelf meemaakt.

De tragedie die zich op 19 augustus 2019 heeft afgespeeld, kent enkel verliezers. Megan, ik als moeder, Leo als vader, Jos, de opa en oma’s die hun enige kleinkind hebben moeten afgeven. Onze broer en zus en  verdere familie en vrienden. Maar ook J.’s familie, zijn ouders, zijn  oma en zijn broer. En ook jij, J., bent een grote verliezer.

Hoe is het mij vergaan het afgelopen anderhalf jaar: Op maandag 19  augustus 2019 ben ik gebeld met de mededeling dat mijn dochter slachtoffer was geworden van een steekpartij en was overleden. Ik was in shock. Ik werd naar het politiebureau gebracht waar mij werd mede  gedeeld dat Megan en mijn huis in beslag waren genomen. Het OM  bepaalde dat ik niet bij mijn kind kon en niet in mijn huis kon. Lijdzaam heb ik bij vrienden thuis beelden op het nieuws gekeken waarbij ik  mannen in witte pakken mijn huis in zag lopen. Ik weet dat Megan er nog een nacht heeft gelegen om bewijs veilig te stellen. Ik kon niets doen en dacht dat ik gek werd.

Pas op vrijdag mochten we haar lichaam zien, zielloos en koud. Een beeld dat voor altijd op mijn netvlies gegrift staat. Ik heb toen de kracht  gevonden om haar te wassen en aan te kleden. Ik heb alle steekwonden gezien, ook heb ik gezien hoe ze zich verweerd heeft. Daarbij was haar lichaam ook nog eens gehavend door de sectie.

Ook al zag ze er zo uit, het was mijn prachtige lieve dochter, ik kon haar niet alleen laten. We hebben haar een paar dagen thuis bij Leo gehad wat ons nog de kans gaf om haar aan te raken en voor haar te zorgen, dat was waardevol. Ik heb zelfs nog een nachtje op de bank bij haar geslapen omdat het de laatste uren waren dat ik bij haar kon zijn.

Met het overlijden van Megan is een deel van mij gestorven, ik voel me  geamputeerd. Er is een gat in mijn hart geslagen dat nooit meer door iets of iemand gevuld kan worden. Megan en ik waren een twee eenheid, zij was de liefde van mijn leven, mijn energiebron, de persoon die mij zielsgelukkig maakte door haar onvoorwaardelijke liefde, haar humor,  haar karakter, haar hele zijn. Samen hebben we 12 gelukkige jaren op de Bilderdijkstraat gewoond. Mijn toekomst met haar is mij afgenomen en dat is niet te verkroppen.

Mijn levenslijn stopt hier, nooit zal ik nog kinderen kunnen krijgen door een operatie die ik heb ondergaan en nooit zal ik oma worden. In je leven heb je verschillende rollen, ik ben iemands dochter, partner, vriendin, collega en bovenal ben ik moeder. De moederrol was de meest  vervullende rol voor mij maar die is nu van mij afgenomen. Ondanks het overlijden van Megan blijf ik moeder tot aan mijn eigen dood, echter zonder kind met enkel nog een graf om te bezoeken.

Naast het pure rouwen heeft dit strafproces mij ook veel energie gekost het afgelopen jaar. Het is pijnlijk en onbegrijpelijk dat wij geen partij zijn in deze rechtszaal. Dit strafproces gaat over J. en hoe zijn 2e kans eruit moet zien. Uit de manier waarop hij behandeld wordt, lijkt het bijna of hij  het slachtoffer is. Zijn welzijn en toekomst staan hier voorop.

Maar waar  blijft Megan’s 2e kans en hoe ziet mijn 2e kans eruit? Bij het moeten aanhoren van het betoog van de raadsman van J. gaan mijn haren telkens overeind staan, zoveel gedraai, gelieg en gekonkel. De raadsman gaat zelfs zo ver dat hij probeert de rollen om te draaien, de schuld bij  Megan te leggen of bij ons. Het is onmenselijk om dit te suggereren. Dit voelt voor ons als een trap na terwijl we al op de grond liggen en volledig uitgeschakeld zijn. Naast ontzetting en boosheid heb ik me het afgelopen  jaar ook regelmatig verbaasd. Met name over de standpunten van de  ouders. In een van de laatste zittingen heb ik je zoiets horen zeggen als: de rechtbank gaat er al vanuit dat J. schuldig  is “. Wil jij beweren van niet? Ondanks dat ik weet dat het niet zo is kunnen jullie wat mij betreft blijven geloven dat J. zich heeft moeten verweren. Wat jullie echter niet kunnen ontkennen is, dat hij 35 messteken heeft toegebracht, waarvan 12 dodelijk. Verweer zou zijn  geweest dat hij haar geslagen zou hebben of haar arm op de rug had  gedraaid en haar zo op de grond zou hebben gedrukt, wat voor hem eenvoudig was geweest omdat hij een kop groter is en sterker. 35 messteken toebrengen is geen verweer maar is een daad van een zieke geest en een uiting van pure haat en wrok.

Hoe gaat het nu met me? Ik ben nog niet verder aan het leven maar aan  het overleven. Mijn eerste doel in de eerste maanden was om zonder slaap en kalmeringstabletten de nacht door te komen want het beeld dat Megan op mijn keukenvloer is doodgebloed heeft mij slapeloze nachten bezorgd en die gedachte kan me nog dagelijks verlammen. Iedere dag is een hel maar ik probeer positief te blijven. Met steun van een psycholoog en lieve vrienden en familie probeer ik overeind te blijven. Er zitten betere dagen bij maar het is als een storm op zee, soms word ik overspoeld door emoties waardoor ik nog moeilijk in staat ben om te werken. Het is pijnlijk om het afgrijzen en het medelijden bij andere mensen in de ogen te zien over wat er is gebeurd, onze maatschappij is niet ingericht op  zulke gruwelijke daden. Mensen hebben niet geleerd op school hoe ze hier mee om moeten gaan. Dat uit zich vaak in veel ongemak, emoties of juist negeren.

Het is te groot en te gruwelijk waardoor mensen in mijn omgeving hun ogen ervoor willen sluiten. Ik kan mijn ogen niet sluiten of het negeren. Iedere dag nog word ik op een pijnlijke manier geconfronteerd met het verlies van Megan. Het steekt om moeders met tienerdochters door de

stad te zien lopen. Om vrolijke berichtjes te lezen van vriendinnen die nu wel 16 of 17 jaar worden. Om vrolijke kerstcommercials op TV te zien met happy families of alle commercials rondom moederdag. Of om de vraag te beantwoorden of ik kinderen heb. Op die vraag kan ik nog geen  antwoord geven zonder in huilen uit te barsten. Ik heb nog niet de juiste manier gevonden om met dit alles om te gaan, het is te groot en te afgrijselijk om het te kunnen begrijpen en te kunnen accepteren.

Het voelt alsof mijn hart een open wond is geworden sinds 19 augustus 2019, emoties komen heel heftig binnen en zijn moeilijk te kanaliseren, tranen vloeien er nog elke dag. Megan was mijn verbinding met de wereld van de jeugd, daarvan ben ik nu ook afgesloten. Het is stil geworden in huis. Geen Megan, geen vriendinnen, niets meer enkel nog leegte en stilte. Ik kan ook nog niet echt vooruit kijken of aangeven hoe de toekomst eruit gaat zien. Iemand vroeg me laatst of ik gelukkig was, ik kon niets anders dan huilen en zeggen: hoe kan ik ooit nog gelukkig worden zonder Megan? Ik hoop dat me dat gaat lukken maar aan alle momenten die mooi zouden moeten zijn, zit een zwart randje, het ongecompliceerd kunnen genieten of me ergens voor inzetten zit er voorlopig niet in,  daarvoor ben ik nog te diep beschadigd.

J.’s verklaring dat zijn daad uit verweer was heeft mij diep geraakt. J., jij weet en ik wéét dat dat niet waar is, Megan zou jou nooit met  een mes aanvallen. Bovendien heb ik Megan’s lichaam gezien. Er kan in  deze rechtszaal van alles beweerd worden maar ik heb met eigen ogen  kunnen aanschouwen wat er is gebeurd.

J., je hebt een  verschrikkelijke daad gepleegd maar door er over te liegen maak je het nog erger. Het is respectloos naar Megan en naar Leo en mij. Misschien adviseert je advocaat dit en denkt daarmee slim te zijn. Maar zo werkt het niet en diep van binnen weet jij dat. Het klinkt misschien gek maar ik had het je nog gegund dat je de waarheid had kunnen spreken. Ik hoor het Megan ook zeggen “vertel gewoon wat er is gebeurd in de keuken”.  Zolang jij niet de waarheid spreekt, zul jij niet verder kunnen met je leven.  Alleen de waarheid kan je bevrijden.

De rechter gaat jou binnenkort een straf opleggen, dat zal zijn detentie en/of een PIJ maatregel. Dat is echter niet je echte straf. Je echte straf is om iedere dag te beseffen dat je Megan om het leven hebt gebracht, het meisje waar jij zielsveel van hield, en het tragische is, zij heeft ook van jou gehouden.”