April 2019 stond mr. Chris Sent een cliënte bij nadat een leerplichtambtenaar een zorgmelding deed over de hoogbegaafde zoon van cliënte met ruime didactische ontwikkelingsvoorsprong.

De zoon zat al enige tijd thuis omdat de basisschool geen passend onderwijs aanbood. Cliënte had er alles aan gedaan o.a. door de inbreng van deskundigenrapportages om de school ervan te overtuigen het aanbod passend te maken. De school echter negeerde deze deskundigenberichten.

Haar zoon raakte getraumatiseerd en kwam hij ‘ziek van school’ thuis te zitten. Cliënte gaf hem thuisonderwijs onder toezicht van deskundigen, liet hem deelnemen aan een peergroep en hij kreeg enkele uren per week individueel onderwijs van een externe leerkracht. Cliënte organiseerde alles zelf: zij schakelde niet alleen zelf leerplicht in, zij nam ook een onderwijsconsulent in de arm en deed er werkelijk alles aan dit in goede banen te leiden. Zij vond ook nieuw, wel passend onderwijs.

Dat weerhield de leerplichtambtenaar (LPA) er niet van een zorgmelding bij Veilig Thuis te doen en hetzelfde deed de basisschool: er zou sprake zijn van ernstige bedreiging van zijn ontwikkeling en moeder zou hulp op vrijwillige basis niet accepteren. De LPA formuleerde daarmee de twee gronden voor een ondertoezichtstelling (OTS) en een uithuisplaatsing (UHP) en liet een beschermingtafel organiseren. Van de onderbouwing klopte weinig.

De LPA deed de zorgmelding op het moment dat er zicht was op een nieuwe onderwijsplek en de zoon daar proefdraaide. De basisschool haastte zich te melden dat zij er toch alles aan gedaan had en dat zij zich echt zorgen maakte om de leerling. De zorgmeldingen maakten dat de nieuwe school zich alsnog terugtrok omdat zij meer achter de zorgmelding vermoedde.

Ondanks dringend verzoek van mr. Sent, was de LPA niet van plan de zorgmelding in te trekken. Omdat hier sprake was van een spoedeisend belang: de zorgmelding en vermelding in de verwijsindex moesten zo snel mogelijk van tafel, heeft mr. Sent een spoed kort geding georganiseerd en werd de zaak binnen drie werkdagen bij de rechter behandeld.

Daar werd al heel snel duidelijk dat de rechter de LPA totaal niet kon volgen in de redenen van de zorgmelding. De LPA moest de zorgmelding ongedaan maken, en zorgen dat de melding in de verwijsindex zou verdwijnen. Omwille van de snelheid is alles vervolgens vastgelegd in een vaststellingsovereenkomst. Deze is bijgevoegd.

Heeft u ook een conflict waarbij met dwang en drang wordt gedreigd door de leerplichtambtenaar, neemt u contact op met ons kantoor zodat we kunnen bespreken of wij iets voor u kunnen betekenen.

Link naar vaststellingsovereenkomst (PDF).

“Moge God niemand beproeven met het verlies van een kind”. Zomaar een smeekbede die wij uitspreken als iemand een kind verliest.

Als ouder wil je nu eenmaal je kind zien opgroeien. Het betekent ook dat er géén groter leed bestaat dan het moeten verliezen van je kind.

Ik sta hier als een moeder die verscheurd is door dit intense verdriet. Mijn handen, mijn mond, alles trilt constant maar mijn moederhart staat in brand. Hoe kan ik jullie in deze staat vertellen wat ik voel?

DENIZ is de naam die ik mijn zoon heb gegeven. Het betekent zee. Dat op een dag iemand je kind om het leven zou brengen terwijl jij hoopt dat hij zo diep, helder en blauw als de zee door het leven zou gaan… dat is niet te bevatten.

Als moeder hoop je dat je kinderen gezond blijven. Je geeft ze de best mogelijke opvoeding zodat ze hun steentje kunnen bijdragen in de maatschappij. Je doet alles wat in je macht ligt om dit te bereiken en op een dag beslist iemand dat hij er niet meer mag zijn en wordt hij bij je weggenomen… dat is niet te bevatten.

Deniz had als kind al een mooi karakter. Hij gaf ons vaak warme gevoelens. Bijvoorbeeld als hij zijn zakgeld deelde met andere kinderen. Hij maakte ons trots met zijn schoolresultaten. Het is niet te bevatten dat mijn behulpzame Deniz met een groot hart op een dag op brute wijze aan zijn einde zou komen…

Deniz hield van zijn leven die alsmaar rijker werd met de geboorte van zijn 3 kinderen. Hij had een gelukkig gezinsleven en dat maakte mij als moeder ook gelukkig. Hij hield van zijn familie en hield de banden sterk. Ook de mensen uit de Turkse gemeenschap hielden van Deniz. Het gemis is niet in woorden uit te drukken.

Kunt u zich voorstellen dat de maníer waarop hij aan zijn einde is gekomen meer pijn doet dan het feit dat hij er nu niet meer is? Was hij maar omgekomen bij een verkeersongeval of was Deniz maar verdronken in de zee! Ik weet natuurlijk dat er duizenden moeders zijn die hun kind bij een ongeluk hebben verloren en dat zij ook niet te troosten zijn, maar was Deniz niet in stukken gesneden dan was mijn pijn niet zó diep geweest. Dan had ik nu geen last van de beelden van mijn onthoofde zoon en van zijn afgesneden ledematen in het zand.

Het afgelopen jaar is er geen dag voorbij gegaan waarop ik niet dacht aan zijn laatste momenten. Had hij pijn? Wat dacht hij? Wat heeft hij gezegd? Heeft hij om hulp geroepen? Ik ga elke dag kapot door deze gedachten.

Thuis ontwijk ik de ruimte waar hij dagen levenloos heeft gelegen toen wij naar hem op zoek waren. Ik kan de ruimte niet eens bij naam noemen, de rillingen gaan over mijn lijf als ik het iemand hoor zeggen. Als ik zand zie, is het alsof ik erin bedelf en zie ik het zand in mijn ogen vol lopen… Snijvoorwerpen en vooral messen vind ik weerzinwekkend. Mijn angst voor messen is zo groot dat ik een jaar niet in de keuken ben geweest en niet heb kunnen koken. Ik sta sinds kort af en toe in de keuken. Maar vertel mij, hoe kan ik ooit nog in vlees snijden? Het is afschuwelijk, zelfs mijn dagelijkse bezigheden zijn onmogelijk gemaakt.

Ik weet dat geen enkele straf Deniz bij ons terug zal brengen. Ik weet heel goed dat niets mij kan troosten, maar de gedachte dat de verdachte die een leven heeft beëindigd misschien over een paar jaar vrijkomt, kan ik niet verkroppen. Een straf hoort af te schrikken zodat wordt voorkomen dat het nog een keer gebeurt.

Het kan toch niet zo zijn dat de verdachte een einde maakt aan het leven van Deniz, het lichaam in stukken snijdt, wegstopt en in de dagen erna de kinderen van Deniz bezoekt en doet alsof er niets aan de hand is, het kan toch niet zo zijn dat die meedogenloze zogenaamde ‘vriend’ wordt beschermd door het strafrecht?

Welke wet kan het in stukken snijden van een vriend ongestraft laten?

Hoe is het mogelijk dat iemand na het wegstoppen van de lichaamsdelen met zijn kinderen in het winkelcentrum kan lopen, alsof er niets is gebeurd? Hoe kan hij zijn kinderen in zijn huis nemen terwijl het levenloze lichaam van Deniz daar ligt?

Hoe kan een mens hiertoe in staat zijn?

Met Deniz ben ik als moeder ook gestorven. Mijn leven is verwoest. Er gaat geen seconde voorbij waarin ik niet aan hem denk. In elke situatie denk ik aan hem. Niet mijn lichaam, mijn ziel doet pijn. Dat gevoel is niet te omschrijven maar het gaat niet om mij. Verdachte heeft onze zoon uit ons leven weggerukt, de broer van mijn kinderen, de vader van 3 zeer jonge kinderen en hij heeft een jonge vrouw alleen achtergelaten. Hij heeft niet alleen Deniz gedood, de hele familie is ontzield.

Ik heb slapeloze nachten. Overdag zijn mijn dagen donker. Ik zoek licht in het duister bij het graf van mijn zoon. Ik ben dagelijks bij hem om te praten over mijn pijn en zorgen. Soms mis ik hem zo erg dat ik zelfs ’s nachts met een zaklamp in de hand naar hem toe ga. Ik vraag Deniz hoe hij toch niet heeft kunnen zien hoe beestachtig deze verdachte is. Hij luistert naar me, kon hij maar praten en mij vertellen wat er is gebeurd. Maar hij zegt niets terug, hij ligt daar onder de grond… en dat is nog steeds onvoorstelbaar.

Hoe heeft verdachte dit kunnen doen? Heeft hij dan nergens spijt van? Trillen zijn schuldige handen dan niet bij elke handeling na zo’n gruwelijke daad? Hoe kijkt hij zijn kinderen aan die Deniz ook ontmoet hebben? Hoe legt hij dit uit aan ze?

Ik wil dat alle medeplichtige verdachten opgespoord en gestraft worden. We leven tot op de dag van vandaag in onzekerheid. Misschien krijg ik wel nooit de waarheid boven water. Voor alle nabestaanden is gerechtigheid ontzettend belangrijk.

Ik heb vertrouwen in de leden van deze Rechtbank omdat in de eerste plaats ook zij ouder zijn. Ik hoop dat mijn gevoelens begrepen worden en dat Uw Rechtbank de verdachte een straf geeft die recht doet aan het verlies en verdriet dat wij doormaken. Wij hebben al levenslang gekregen en gaan door loodzware tijden…

Ik mis Deniz met de dag steeds meer. Ik hou ontzettend veel van hem maar kan hem niet meer omhelzen. In alles zoek ik naar Deniz, maar deze zoektocht doet pijn. Ik vraag mij af, gaat deze pijn ooit over?

Spreekrecht!

Recht van spreken.

Edelachtbaren, Mijn naam is Barbara, vrouw van Deniz en moeder van zijn kinderen.

Ik wil u en jou wat vertellen over Deniz, ik zou graag willen dat je mij aankijkt tijdens mijn verhaal.

Ik vertel dit namelijk voornamelijk aan jou, omdat ik wil dat jij begrijpt wat jij mij, mijn kinderen en familie, zijn vrienden en iedereen die Deniz liefhad, hebt aangedaan.

Vandaag sta ik hier en mag ik gebruik maken van mijn ‘spreekrecht’.

Een vreemd woord want hij die hier zou moeten spreken is dat recht ontnomen daarom zal ik het voor hem doen.

Tot op de laatste minuut heb ik mijn spreekrecht aangepast omdat ik voor mijn gevoel wel dagen nodig heb om mijn diepe gevoelens van verlies en verdriet te omschrijven. Toch ga ik het proberen al is het maar bij benadering.

Ieder mens heeft tenminste één recht, en dat is het recht om te leven, en niemand…., maar dan ook niemand heeft het recht ons dat recht te ontnemen, op welke wijze dan ook. Doe je dat wel, dan moet je ook zo groot zijn daar de consequenties van te aanvaarden, maar jij verschuilt je, tot op de dag van vandaag, achter leugens en/of zwijgrecht

Jij…., ik kan je naam na 17 februari 2018 niet meer over mijn lippen krijgen, was onze vriend.

Nadat ik Deniz leerde kennen hebben wij bij jou in huis gewoond tot we zelf een huisje kregen.

Jaren kwam je bij ons over de vloer, met de kerst, oud en nieuw, verjaardagen, op kraamvisite bij de geboorte van onze kinderen.

We gingen samen met onze gezinnen weekendjes weg of pretparken bezoeken.

Je kwam vaak langs voor een bakje koffie of schoof bij ons aan om een hapje mee te eten en wij hebben lief en leed gedeeld.

Wij zagen toen de vriendelijke kant van hem die Deniz zag als een vriend

Jaren waren we goede vrienden en vertrouwden we je blindelings.

Vol van verbijstering is dan het moment dat ik er achter kwam dat je een man bent met twee gezichten. ‘Onbegrijpelijk’

Een wolf in schaapskleren!!

Je hebt ons jouw andere kant laten zien, een duistere kant die ieders verstand te boven gaat.

Vanaf het eerste moment dat Deniz vermist werd heb je ons om de tuin geleid.

Je kwam bij mij thuis zogenaamd om te helpen zoeken, sprak mij en mijn kinderen bemoedigend toe dat alles wel goed zou komen en Deniz wel weer terug zou komen.

De rillingen lopen nu nog over mijn rug als ik daar weer aan denk.

“Met een stalen gezicht en zonder enige emotie sprak je” terwijl je wist dat Deniz er niet meer was en ook nooit meer terug zou komen.

Jij had hem immers al in stukken gezaagd en onder jouw woning verstopt.

Toch bleef je terugkomen om samen met ons de zoektocht voort te zetten die we vanaf dag één dat Deniz vermist werd waren gestart. Als in een schaakspel, iedere zet was doordacht en ik was de pion waar jij mee speelde. Zo wist je immers stiekem op de hoogte te blijven van de voortgang van onze zoektocht.

Zo had je ook alle tijd om sporen uit te wissen.

10 dagen leefde we in een roes, waar was hij, waar kon hij zijn?

17 februari 2018 kwam onze grootste nachtmerrie uit! ‘s Nachts kwam de politie bij ons, er was nieuws.

Deniz was gevonden dood en in stukken begraven onder jouw huis door jouw handen.

Alles heb je gedaan omdat te verbergen, de muren gesaust, de badkamer uitgesopt, de bank naar de stort, telefoons weggegooid, alles goed doordacht en te veel om op te noemen.

Je hebt ons het recht op een waardig afscheid ontnomen.

Onze kinderen zullen hun leven lang het beeld van hun verminkte vader op hun netvlies mee dragen.

Mensonwaardig.

Je hebt mij niet alleen Deniz afgenomen maar ook, mijn kinderen hun vader, mijn schoonouders hun kind, zijn broer zijn broer, zijn zus haar broer. Familie hun neef etc. etc.

Zijn dochters en zoon hebben hem nodig, ‘ik’ heb hem nodig, wij hebben hem nodig.

Besef je wel wat je hebt gedaan?

Hoeveel mensen je hebt beschadigd?

Je hebt ook jouw eigen kinderen besmeurd en getekend voor hun leven.

Zij zijn nu voor de rest van hun leven de zoon van een man die zijn beste vriend liet verdwijnen. En als zij er achter komen dat hun vader hun liet spelen tussen 7 en 17 februari 2018 in het huis waar deze gruweldaad zich afspeelde en waar jij jouw vriend onder de vloer begraven had zal hij je daar niet dankbaar voor zijn.

Ondanks jouw daad zal jij altijd jouw kinderen mogen zien en jouw vriendinnen mogen ontvangen in de gevangenis en gebruik mogen maken van alle privileges.

Dat vind ik het allerergste.

Deniz krijgt geen tweede kans, hij zal zijn kinderen nooit zien opgroeien, geen diploma-uitreiking bijwonen, er niet zijn als zijn kinderen gaan trouwen of samen opa en oma worden en voor onze kleinkinderen zorgen.

Dat waren onze dromen.

We hadden het heel goed en fijn, waren gelukkig, deden veel samen. We wilde graag trouwen en misschien nog een kind erbij maar ook die droom is ons afgenomen.

Hij was niet alleen mijn man, maar ook mijn maatje en mijn beste vriend, hij was mijn leven, mijn alles… !

Ik mis Deniz zo….!

Hij was zachtaardig, zorgzaam, lief, en had veel humor.                                                                                       Zijn eerlijkheid, lef, doorzettingsvermogen, ik mis hem elke minuut van de dag.

Niks, nooit meer.

Geen telefoontje, geen knuffel, geen flauwe grapjes, nooit meer kibbelen, gewoon geen 2^e kans.

Al onze dromen zijn ons ontnomen door ‘jou’

Ons leven is een hel geworden, we noemen het leven, maar het is overleven in de slechtste zin van het woord.

Het leven is niet meer vanzelf, elke dag moet ik mijn uiterste best doen om hem door te komen. Mijn complete functioneren ligt aan stukken.

We ademen, eten en drinken kunnen niet slapen, niet meer werken, mijn systeem ligt plat, omdat deze horrorfilm steeds maar weer opnieuw begint en opnieuw en opnieuw….!!

De zittingen, het onderzoek lijken zo zakelijk, dag in dag uit zijn we ermee bezig.

De werkelijkheid is dat het gaat om ons leven, de pijn, het verdriet, de angst en het verlies zijn gewoon ondragelijk. Door middel van therapie leren we stapje voor stapje weer ons leven op te pakken.

Voor mijn gevoel is geen straf hoog genoeg.

Wie bepaalt welke straf gelijk staat aan het nemen van iemands leven?

In dit geval Deniz zijn leven.

Jij verdient levenslange eenzame opsluiting in het stikdonker te krijgen. Net zoals hoe jij Deniz hebt achtergelaten.

Maar wat krijgen we in Nederland? Keurige cel als een hotelkamer met eigen toilet en t.v. cadeau. Dag invulling die kan bestaan uit sporten, studie, telefoneren, familiebezoek, bij goed gedrag kan hij eerder vrijkomen en via een re-integratietraject weer een 2^e kans in de maatschappij krijgen.

Ik kan je voor van alles en nog wat uitmaken, maar daarmee krijg ik mijn Deniz niet terug. De woorden haat en heimwee kende ik, maar de gevoelens die daarbij horen niet, die zijn mij pas duidelijk geworden op 17 februari.

Het moge dan ook duidelijk zijn dat ik je tot in elke vezel van mijn lichaam intens haat, zoals ik met elke vezel in mijn lichaam intens heimwee heb naar Deniz.

Hoe zuur is dan onze rechtspraak.

Deniz krijgt geen 2^e kans, deze psychopaat heeft hem alle rechten ontnomen.

Wij krijgen ook geen 2^e kans, wij zullen ermee moeten leren leven.

Mensen het gaat hier om moord of doodslag en het op de meest gruwelijke manier wegwerken van een lichaam.

Het gaat niet om een autodiefstal of een inbraak.

Deniz was een mens met een goed hart die altijd voor je klaar stond.

Hier heb ik jou jammer genoeg niet over gehoord.

Maar wij, zijn familie en al zijn vrienden, weten dat dat wel zo was!

Tot slot, Geachte voorzitter, geachte rechtbank, geachte officier van justitie, vraag ik u, deze brute, gewetenloze moordenaar, de maximale straf op te leggen die ons rechtssysteem kent.

Wij hebben tenslotte ook levenslang.

Geachte Heren/Dames,

Ik ben Germaine Henriquez, het zusje van Mitch Henriquez. Wat mijn broer is overkomen, daar heb ik geen woorden voor.  Ik kan de mensen niet vergeven die mijn broer hebben gedood. Waarom hebben jullie het gedaan? Hij was een goed persoon. Een broer, een vader en een vriend die je je kan wensen. Ik mis hem heel erg. En wat het meest mijn hart breekt is dat hij er niet meer is voor mij en zijn familie en vooral voor zijn kleindochter die hij nooit heeft ontmoet, omdat hem dat is ontnomen.

Sinds het begin van wat er met mijn broer Mitch Henriquez is gebeurd en met de uitspraak van het hoger beroep in de artikel 12 procedure? Wat ik voel is onbeschrijfbaar, je voelt je leeg en kwaad en vraagt je af: waarom zijn deze mensen nog vrij en niet opgesloten waar ze horen. En wat ik allemaal moet horen in rechtszaal, wat ze over een persoon zeggen om er zelf onderuit te komen. En de verdachten worden beschermd en hoeven niet te boeten voor wat ze hebben gedaan. Ze draaien het verhaal helemaal om, om er goed uit te komen en maken het  slachtoffer de slechte boeman. Ik ben niet eens kwaad, maar ik voel zoveel boosheid  voor deze mensen. Dat is wat ik voel. En het feit dat ze geen spijt hebben van wat ze deden, dat noem ik harteloos.

Ik weet niet eens hoe ze eruit zien of hoe ze heten. En dat ze zeggen dat zij een  trauma hebben en dat ze zich bedreigd voelen. Nou dat is voor mij de druppel. Ik vraag me af waardoor ze zich bedreigd voelen en door wie?

Dat wil zeggen dat ze niet kunnen slapen omdat hun geweten knaagt over wat ze hebben gedaan. De politie is er om je te beschermen en het goede voorbeeld te geven, en niet om je van het leven te beroven. En dan vraag je je af of je wel andere politiemensen kan vertrouwen met je leven. Sinds dat is gebeurd, heb ik geen vertrouwen.

Ik zal heel eerlijk zijn met deze zaak van mijn broer, ik ben op zoek naar de waarheid wat er is gebeurd en wil rechtvaardigheid voor hem. Mijn hart breekt dat ik geen rechtvaardigheid zie in het rechtssysteem. Ik ben heel kwaad en gefrustreerd en gekwetst hoe de zaak van mijn broer verloopt. Hoelang moet ik doorgaan om rechtvaardigheid te krijgen voor mijn broer?

Ik weet dat hij er niet meer is en hij zal er niet meer komen, maar ik ben hier om voor hem te spreken en te verdedigen, hij is van mij ontnomen.

Hoe ‘cruel’ wreed kan iemand zijn om levens van andere mensen te nemen en niet bestraft te worden. Dat iemand door kan met zijn leven en doet alsof er niks is gebeurd en niet denkt hoe het  met de familie van het slachtoffer gaat. Zolang niemand in mijn schoenen staat, weet niemand hoe ik me voel.

De zaak van mijn broer Mitch Henriquez is heel lang bezig, bijna 4 jaar. Zolang ben ik al met de zaak bezig en kan ik niet verder, want ik word er continu mee geconfronteerd. Met de pijn die ik heb kan niemand mij helpen, daarvoor is de pijn te groot.

Voor mijn part moeten ze hun uniform afpakken, de cel ingooien en de sleutel weggooien.

Jullie weten niet hoe pijnlijk het is om dit niet te kunnen afsluiten.

Germaine Henriquez, zus van Mitch

Vandaag heeft de vader van Milica van Doorn zijn spreekrecht uitgeoefend in de strafzaak tegen de man die ervan verdacht wordt zijn dochter te hebben verkracht en om het leven gebracht.

Zijn tekst luidde als volgt:

Als je kinderen hebt gekregen
Heb je ze meestal niet voor even
Gaan ze dan toch
Geeft dat treurnis in je leven
Zoals het met Milica is gegaan
Heeft ongelofelijk veel verdriet en pijn gedaan
Wij hopen op gerechtigheid
Misschien raken wij dan de pijn wat kwijt
Het verdriet is blijvend, ook het gemis
Dat is iets wat zeker is

Als men je komt vertellen dat één van je kinderen ergens dood is aangetroffen, overleden aan de gevolgen van een misdrijf, krijg je hier mentaal een enorme dreun van.
Als haar lichaam dan ook nog niet naar huis komt, omdat zij bij het forensisch instituut in Rijswijk wordt onderzocht dan ben je echt de weg even helemaal kwijt.
Daarna moet zij volgens de wet eerst geïdentificeerd worden.
Daar zie ik hoe zij is toegetakeld.
Mijn conclusie: Ze lijkt wel afgeslacht
Dan is er na 25 jaar eindelijk een verdachte.

Op 3 oktober jongstleden, ben ik in de gelegenheid om de foto’s te bekijken die toen door de politie zijn gemaakt.
Schokkend om te zien hoe Milica is gedumpt.
Schokkend hoe zij er uit zag toen zij uit het water is gehaald. Haar verwondingen alsof een Wildeman op haar heeft ingestoken.
Diegene die dit heeft gedaan heeft aangetoond wat hij is, namelijk:
Respectloos
Eerloos en
Laf
En als je dan hier 25 jaar je mond over houdt ben je gewetenloos.

De familie staat zelf geen pers te woord maar verwijst naar haar raadsman Mr. Richard Korver.

Middels een anonieme tip is in België onderzoek gedaan naar kinderporno. Gedurende het onderzoek in België kwam een Nederlandse verdachte aan het licht. De Belgische autoriteiten hebben dit teruggekoppeld aan de Nederlandse autoriteiten en naar aanleiding daarvan is een onderzoek gestart naar de Nederlandse verdachte. Het Openbaar Ministerie is tot de conclusie gekomen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan misbruik van allerlei minderjarigen en in enkele gevallen dit misbruik ook heeft gefilmd en verspreid. Het Openbaar Ministerie is overgegaan tot vervolging van verdachte.

Gebleken is dat de Officier van Justitie, in de zaak van één van de slachtoffers van verdachte, zonder overleg met het slachtoffer heeft besloten tot het niet (meer) vervolgen van verdachte voor het bezit, vervaardigen en verspreiden van kinderporno. Het daadwerkelijke misbruik van het slachtoffer is nog wel aan verdachte ten laste gelegd. De reden hiervoor is dat de Belgische autoriteiten voornemens zouden zijn verdachte terzake kinderporno te vervolgen.

De gevolgen voor het slachtoffer zijn groot. Ten eerste stelt het slachtoffer dat de Nederlandse Rechter, met name bij het bepalen van de straf en/of maatregel, tot een ander oordeel zou komen indien het bezit, vervaardigen en verspreiden van kinderporno wel ten laste zou zijn gelegd. Verder wordt het slachtoffer op deze wijze gedwongen om tweemaal een voor hem traumatiserende procedure bij te wonen, in Nederland en in België, teneinde zijn recht te halen. Dit terwijl de feiten zijn gepleegd door een Nederlandse dader, op Nederlands grondgebied en jegens een Nederlands slachtoffer.

Namens het slachtoffer is een Kort Geding procedure tegen de Staat der Nederlanden aangespannen. Slachtoffer wil hiermee bereiken dat het Openbaar Ministerie bezit, het verspreiden en vervaardigen van kinderporno wederom op de dagvaarding in de strafzaak plaatst, danwel dat het Openbaar Ministerie verdachte hier parallel voor dagvaardt. Subsidiair wenst het slachtoffer dat de zaak wordt aangehouden, in afwachting van de zogenaamde artikel 12 Sv procedure die namens het slachtoffer is ingediend bij het Gerechtshof Amsterdam.

De strafzaak van verdachte vindt plaats op 27 september 2018 bij de Rechtbank Alkmaar. Het Kort Geding vindt morgen, op 19 september 2018, plaats om 13.00 uur bij de Rechtbank Den Haag.

Het gerechtshof Den Bosch behandelt vandaag het hoger beroep tegen Jos de G. (51), die vervolgd wordt op verdenking van het verkrachten en doden van de vijftienjarige Nicole van den Hurk in oktober 1995.

De stiefmoeder van Nicole van den Hurk, Jolanda van der Weijden, bijgestaan door mr. Richard Korver van ons kantoor, legde in het Hof een spreekrechtverklaring af. U kunt die lezen via onderstaande link.

Spreekrechtverklaring van Jolanda van der Weijden