Sluit je ogen en stel je voor je bent 12 jaar en je krijgt van je moeder te horen dat je vader er niet meer is.
Vervolgens blijf je maar hopen dat je vader weer thuiskomt.
Geen enkel kind kan het zich toch voorstellen hoe het is om zonder vader te leven.
Mijn vader was iemand die niemand kwaad zou doen, die er voor iedereen was wanneer ze hem nodig hadden.
Mark ken ik al vanaf mijn geboorte en zolang ik me kan herinneren noemen mijn broertje, zusje en ik hem ome Mark.
Hij kwam vaak langs bij ons en we zagen hem dan ook een paar keer per week. Tot de dag dat ze papa hebben gevonden onder zijn huis.
De laatste keer dat ik mijn vader zag, lag hij in het ziekenhuis opgebaard alleen in een grote witte kamer.
Dat was 10 dagen nadat papa niet meer terugkwam van Mark.
Mama heeft mij en mijn boertje en zusje verteld dat papa in stukken was gevonden onder het huis van Mark.
Ik kon het niet geloven en was heel bang dat ze dat misschien ook met ons wilden doen.
Vanaf die dag ben ik bang en zie ik een gedaante die mij ook wil vermoorden.
Ik heb veel schooldagen moeten missen en kan me niet meer concentreren hierdoor moest ik afstromen naar een niveau lager.
Het afgelopen jaar zijn mama, mijn zusje en broertje en ik voor traumabegeleiding vaak naar Utrecht geweest.
Terwijl iedereen naar school ging moest ik naar het ziekenhuis voor therapie.
Nooit meer ‘ik hou van jou’ tegen pappa kunnen zeggen.
Nooit meer aan hem kunnen laten zien ‘hoe ik mijn best doe op school, en hard werk om goede cijfers te halen.
Geen grapje meer met elkaar kunnen uithalen.
Nooit meer samen met ons hele gezin iets leuks gaan doen.
En nooit meer lekker met pappa kunnen knuffelen.
Als ik een wens mocht doen dan zou ik mijn vader gelijk terugwensen maar dat is onmogelijk.
Gewoon omdat ik heel veel van hem houd.
