Vandaag is het 9 maart 2018, de geboortedag van Djordy Latumahina en de vierde dag van het proces tegen de mannen die worden verdacht van betrokkenheid bij de dood van Djordy.
De ouders van Djordy maken gebruik van spreekrecht en hebben advocaat mr. Richard Korver gevraagd de verklaringen van beide ouders te publiceren.
Spreekrecht moeder
Precies vandaag zou jij 33 jaar zijn geworden.
Op 9 maart 1985, 17.33 uur werd jij geboren.
Op 8 oktober 2016, 17.33 ging jij dood.
De zwartste dag uit mijn leven!
Wat een gezellige avond beloofde te worden, werd een regelrechte nachtmerrie. Ik had je nog aan de telefoon ‘s middags en je vroeg me, Mam, kom je vanavond ook mee naar het feest? En ik zei, ja natuurlijk, mam komt ook. Gezellig, dan zien we elkaar vanavond, zei je nog!
We hadden rond 20:00u afgesproken. Onderweg belde mijn zusje mij: of Djor iets gehoord had van een schietpartij bij hun in het complex, en ik zei: ik heb niets gehoord, maar wij zien ze zo meteen.
Aangekomen op het feestje en wachtende op jullie, tevergeefs: jullie kwamen maar niet! We werden erg ongerust, helemaal nadat wij hoorden over een schietpartij, waarbij een man op slag dood was en er een vrouw en een kindje in de auto zaten!
Niet wetende dat jullie zo rond 17:30u beschoten werden en wij de hele avond bellende, het vreselijke bericht pas rond 21:30u te horen kregen.
Wat er dan met je gebeurt als je te horen krijgt, “ ja, ze zijn het echt”? De grond zakt onder je voeten vandaan, echt, dit is met geen pen te beschrijven. Je enige zoon, samen met zijn vriendin en dochtertje beschoten! Hoe? Wat? Waarom? Complete paniek. We hoorden dat je het niet overleefd had. Op slag dood………
Onze schoondochter zwaar gewond. En onze kleindochter? Waar is zij en hoe gaat het met haar?
We zijn zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gereden waar familie en heel veel vrienden zich hadden verzameld! Gelijk naar onze schoondochter gegaan die, zwaargewond, bijna onherkenbaar en schreeuwend naar Djor vroeg. Je beseft het zelf nog niet en toch moesten we haar, samen met haar ouders, vertellen dat ze beschoten waren en dat Djor het niet had overleefd. En toen werd onze lieve kleindochter ook nog door de politie meegenomen en in een gastgezin geplaatst!
Ik weet niet hoe ik het de eerste weken heb volgehouden. Dagelijks naar het ziekenhuis, er voor onze schoondochter en kleindochter zijn. En we moesten een begrafenis regelen voor onze zoon. Slapen deed ik bijna niet, ik kreeg geen hap door mijn keel. Ik leefde op de automatische piloot, en deed alles voor Djor!
Ja, mijn enige zoon is van mij afgenomen. De allerliefste, een creatieve, sociale en zorgzame man, die midden in het leven stond. Heel gelukkig was met zijn gezin, zijn vrouw en zijn oogappel, onze kleindochter. Hij, die zo geliefd was bij zo velen.
Het is een foute film waar we in zitten, familie, vrienden en ik hebben levenslang! Levenslang zullen ze aan jullie, verdachten, niet geven, maar ik hoop dat jullie de straf krijgen die jullie verdienen!
Elke dag vraag ik, waarom? Maar Djor was niet de persoon die jullie moesten hebben. Maar jeeee, een vergissing, dat is nog het ergste! Niets vermoedend de garage in rijdend en kapot geschoten door mensen die niet eens de moeite nemen te kijken of ze het beoogde doelwit neerschieten, maar “gewoon” schieten………… gruwelijk. Ik ben er zo kapot van, elke dag mis ik Djor. Onze gesprekken, zijn knuffels, zijn appjes. Even een kletsje maken, zoals hij dat altijd zei.
Maar je moet verder wordt er vaak gezegd. Maar hoe? Ik leef nu van dag tot dag, in een soort tunnel. Ik probeer alles beetje bij beetje op te pakken maar dat is nog heel moeilijk. Elke dag doe ik wat nodig is. Verder kan ik mij nergens toe zetten. Ik sta stil en ga nergens heen. Dagelijks moet ik huilen. Ik slaap onregelmatig. Alles met geweld op tv of in het dagelijkse leven kan ik niet meer zien. Een stelletje met een kind en een parkeergarage vermijd ik het liefst. Ik ben onlangs bij een psycholoog geweest en die heeft PTSS vastgesteld bij mij. Na deze rechtszaak ga ik een behandeltraject in.
Voor mijn mam die haar man mijn vader die december jl is overleden is het ook zo zwaar. Ze waren zo trots Djor onze schoondochter en hun achterkleinkind.
Als ik bij mijn ouders kwam vroeg mijn vader als eerst: “Hoe is het in Amsterdam?” Niet: “Hoe gaat het met jou?” Maar ik wist dat hij het fijn vond dat ik er was en samen praten over he het gaat in Amsterdam. En hij bedoelde dan natuurlijk: met Djor. Maar dat is zo onmenselijk het verdriet wat mijn moeder heeft om mij en Djor en ik het verdriet weer om mijn moeder.
De laatste keer dat ik Djor levend zag, was een week voor zijn dood tijdens een avondje theater. Hij zat tussen mij en zijn vader in. Daar zat hij anders nooit. We hebben zo’n leuke avond gehad die ik nog steeds koester. De laatste keer dat ik hem sprak was de middag voor zijn dood…
Wat zou ik het fijn vinden om even zijn stem te horen, zijn lach te zien, en hem vast te houden. Helaas, dit kan nooit meer. Hem zien kan alleen nog maar op de film die u zo ook ziet. U, de verdachten en ik zien dan wat een mooie, leuke geen vlieg kwaad doende man het was. Hem aanraken kan ik alleen nog maar in mijn hart, Maar de herinneringen en de liefde die ik van Djor heb gekregen, pakt niemand meer van mij af.
Voor altijd in mijn hart en gedachten.
Love you forever!
Mam
Spreekrecht vader
Voor Djor,
Een vreselijke, stekende pijn ging door mij heen toen ik dit hoorde, onze lieve, dierbare zoon, zo uit het leven gerukt. Waarom? Waarvoor? Zoveel vragen die nog steeds in mijn hoofd rondspoken. Waarom jij? Jij die geen vlieg kwaad deed.
Ik zag jouw leven in een flits aan mij voorbijgaan, de baby die altijd trek had en nooit genoeg leek te hebben, maar ook zo hard groeide als kind, en zo onbevangen in het leven stond.
Jij die, op jonge leeftijd al, interesse had in je medemens, hoe sociaal en hulpvaardig je was en hoe jij het altijd voor de zwakkeren opnam.
Een zondagskind was je die zoveel talenten bezat: één daarvan was het voetballen.
Je kon er wat van! Als zeventien jarige speelde je al in het eerste van de plaatselijke voetbalclub en je kon zelfs naar een profclub, maar dat was niet wat je wilde. Jouw creativiteit wilde je ontplooien in de kleding en in de muziek. Platen en cd’s draaien, mensen een fijne avond bezorgen.
Na je belijdenis op je achttiende, gaf je er steeds meer handen en voeten aan.
Je studeerde in Amsterdam en hierdoor verschoof het draaien van de plaatselijke discotheek en de regio naar het grote Amsterdam.
Je startte met drie vrienden een bedrijf, Tjoller Inc., een begrip in de Amsterdamse uitgaanswereld. Later begon je voor jezelf een evenementenbureau en draaide je als DJ $olo voor de fun. Je bedrijf liep goed en door jouw creativiteit deed je grote opdrachten in de reclamewereld voor kledingconcerns. Met vrienden had je brainstormsessies die je uitwerkte tot grote evenementen die plaatsvonden in de Paradiso.
Je belde mij regelmatig op en vroeg, zoals jij dat alleen maar op een speciale manier kon, om advies en ik altijd moest glimlachen als wij het gesprek hadden beëindigd.
Later bleek dat je het één op één had vertaald in jouw werkprocessen binnen jouw bedrijf dat ongemerkt groter werd.
Je kreeg een relatie en was heel gelukkig met onze schoondochter en erg trots op jouw dochter, onze kleindochter. Je appte mama altijd, als onze kleindochter iets meer kon dan een week ervoor. Vol geschreven A4 vellen gaf je ons mee als de kleine een weekend kwam logeren. Je belde mama wel vier keer binnen twee uur op, met de vraag hoe het met de kleine ging. Trots was je op je oogappel. Zoals ik erg trots was op jou!
Djor, jij was een echt familiemens. Je ging altijd even langs op verjaardagen en op de feestdagen bij familie en vrienden.
Soms kwam je doordeweeks, als verrassing, even met onze kleindochter langs bij oma, om in Barneveld een koffietje te pakken, zoals jij dat altijd zei. In jullie zeer drukke agenda’s prikte je altijd één zondag in de maand vrij, zodat wij met zijn vijven gezellig bij elkaar waren. We lachten wat af, maar hadden ook serieuze gesprekken en natuurlijk ter afsluiting het eten en drinken.
Dat waren de dingen, die er voor jou toededen: “het samen zijn”.
Jij, die de afspraak met ons altijd bent nagekomen: om, vanaf het moment dat je in Amsterdam ging wonen, elke dag je moeder te bellen of te appen. Dat deed je tot en met zaterdag 8 oktober 2016.
Jij, die mij altijd appte of belde met de openingszin: “Ola pa” hoe is het?
Jij, als vader die zoveel van je oogappel hield en haar zoveel dingen wilde bijbrengen. Jij, als man die zoveel van je vrouw hield.
Jij, die anderen een podium gunde om hun talenten te kunnen ontplooien.
Jij, die tijd maakte en altijd klaarstond voor hen die het moeilijk hadden.
Jij, die met je vrienden/collega’s kon lachen, maar ook serieus kon zijn.
Jij, die nog zoveel wilde ondernemen.
Jij bent er niet meer, door een vergismoord. Vergismoord, wat een gruwelijk begrip, ontstaan in de tijd waarin wij leven. Een tijd waarin het kennelijk al geaccepteerd is dat er onschuldige slachtoffers vallen van afrekeningen, afrekeningen van wat eigenlijk?
Nu was het mijn zoon die in soortgelijke auto reed als die van het beoogde doelwit.
In de toekomst is het een onschuldig persoon die in een soortgelijke rode jas rond loopt, zoals die van het beoogde doelwit. Het kan ons dus allemaal overkomen.
Dit moet stoppen!
En wat doet dit allemaal met mij, waar blijf ik in dit verhaal als mens en vader?
Nooit meer zal ik jou adviezen kunnen geven als je erom vraagt. Nooit meer zullen wij samen, als vader en zoon, over de opvoeding praten van je dochter, zoals wij dat deden.
Ons plan om samen, vader en zoon, naar de Molukken te gaan om onze roots te gaan bekijken, te voelen en te ruiken, zal nooit meer plaatsvinden.
Ik ben zo trots op je, zoals je bent gebleven, zoals ik jou ken, gewoon jezelf!
Trots ben ik op je zoals je mij de anekdote vertelde, dat je op een zaterdagavond in de overvolle club Jimmy Who een Moluks nummer draaide, als verrassing voor een Molukse vrouw. Je vertelde mij dat je haar niet kende, maar dat je haar in de club voorbij liep en opving dat zij jarig was. Het leuke van alles was, zei je, dat de hele club op dat nummer danste zoals jij het gemixt had. Dat zal ik missen, jouw verhalen.
Ik moet nu verder leven zonder jou, Djor, Ik mis je elke dag, je spontane lach, je stem.
Geen apps of telefoontjes meer. Ik kijk regelmatig terug naar onze app-trail: deze waren altijd kort en bondig. Ik koester onze app van 22 aug. 2016 om 21:15:
“Hi Djor, even willen zeggen dat ik heel trots op je ben. Topper, ik hou van jou van Cher en natuurlijk van onze River.
Jij # Aaaaaaaahh,
Thankssssssssssss pa.
Het doet pijn als ik in de auto nummers op de radio hoor die jij mij tipte: van pa dit is een gaaf nummer!
Het doet elke keer weer pijn als ik mijn kleindochter van bijna vier hoor zeggen: mijn papa is in de hemel. Dat doet wat met je als opa, en als vader, wiens zoon door dit gruwelijke misdrijf om het leven is gebracht, dat mijn kleindochter haar vader moet missen en wetende dat zij tijdens dit misdrijf ook achterin de auto heeft gezeten. Het doet wat met je als je tijdens zittingen een verdachte steeds maar hoort zeggen dat zijn leven kapot is gemaakt.
Ik word kwaad en verdrietig tegelijk als ik dit hoor.
Gelukkig heeft onze kleindochter dit afschuwelijke drama overleefd.
Zij lijkt sprekend op jouw Djor, en qua karakter zie ik herkenbare trekjes van jou in haar terug. Dat zal mij de rest van mijn leven op de been houden, haar lach en spontaniteit.
Djor ik mis je!
