Onderstaand treft u de spreekrechtverklaringen aan inzake de Vinkeveense Plassen.
SPREEKRECHTVERKLARING LIDA
Geachte leden van de Rechtbank, het Openbaar Ministerie en andere aanwezigen,
Johan hield van het leven!
Mijn naam is Lida en ik ben de moeder van Johan. En als zodanig mag ik namens onze familie het woord tot u richten. Ik zal ook een korte samenvatting geven van de toespraak die ik hield op de begrafenis van Johan.
De familie bestaat uit de vader van Johan en zijn vrouw, Geert en Winnie. Johan’s partner Sandra en Johan heeft twee zussen en twee broers, allen hebben een partner en er zijn 11 kleinkinderen, waaronder natuurlijk de twee zonen van Johan van 11 en 8 jaar oud.
Het is een liefdevolle familie waar altijd lief en leed met elkaar wordt gedeeld. Johan was de oudste en had een belangrijke rol binnen ons gezin. Dat had zeker ook te maken met de warmte en de vrolijkheid die hij uitstraalde! Johan was een familieman bij uitstek.
Hij voelde zich al heel jong verantwoordelijk voor ons, voor zijn jongere zussen en broers, maar ook voor mij als moeder was hij een geweldige zoon. Nee, niet omdat hij klusjes voor me deed, maar vooral door de mooie gesprekken die we voerden. Over zijn en mijn werk, over politiek, maar ook over jezelf; hoe sta je in het leven. We belden elkaar wel 4 keer in de week; vaak onderweg naar het werk: hoe is het met je? Wat ga je doen vandaag? Dat mis ik nu enorm; even bijpraten!
Hij hield met hart en ziel van zijn gezin en zijn familie en vrienden. Met Mike had hij al 30 jaar een diepe vriendschap en ook Mark zag hij bijna iedere week. Voor deze mannen is het leven ook onomkeerbaar veranderd; een nooit te vergeten vreselijke gebeurtenis die diepe sporen nalaat, ook voor hun gezinnen. Dat zelfde geldt voor de nabestaanden van Ernst.
Voor zijn kinderen was hij een liefdevolle vader en voor de neefjes en nichtjes een gezellige oom. Varen met de boot, lekker barbecueën in de tuin, stoeien op de camping. Als mijn kleinzoon die toen op Curaçao woonde naar Nederland kwam om mee te gaan met de kampeervakantie, was de belangrijkste vraag; wie komt me halen van het vliegveld. En als ik dan zei: Ome Johan komt je halen, dan straalde hij; mooier kun je niet aankomen in Nederland dan dat Ome Johan je komt ophalen.
Johan had een prachtige carrière en was al een aantal jaren commercieel directeur bij een groot bedrijf. Het was een harde werker, had passie voor het werk, gaf leiding aan een groot aantal medewerkers. Maar hij was ook bescheiden, kon goed luisteren. Hij had een groot gevoel voor humor, altijd een grapje, altijd gezelligheid.
Op 2 augustus 2014 ben ik thuis gekomen van een weekje kamperen met de kleinkinderen. Johan reed nog een rondje om wat kampeerspullen rond te brengen, dronk nog een kopje koffie bij zijn zus en vertrok naar Vinkeveen om te gaan varen met zijn vrienden. Ik zou met mijn kleinzoon de volgende dag ook naar Vinkeveen gaan, want hij wilde ook zo graag met zijn twee neefjes en zijn oom Johan varen op de plassen.
Om ongeveer 6 uur op zondagmorgen ging de bel. Ik zag door het raampje in de deur een politiepet en dacht: zeker weer ergens ingebroken in de buurt. Maar toen hoorde ik mijn dochter Henriette : mama, mama doe de deur open. Daar stond ze met haar man Peter. Ze riep: Johan is dood. Ik liep naar de kamer en dacht: Dood? Daarna weet ik niet meer wat ik dacht; totaal in shock. Dat hebben we ook op de kaart gezet; wij zijn in shock; onze aller, allerliefste Johan is er niet meer…
En toch heb ik een paar uur later, samen met mijn schoondochter aan hun zoons verteld dat hun vader .. dood is. Iets ergers kun je niet doen in je leven!
Ik heb mijn andere dochter, die met haar gezin op Curaçao woonde gebeld en ik heb de broers van Johan gebeld, die op dat moment op vakantie waren. Zij kwamen allemaal onmiddellijk terug naar Nederland.
We hebben Johan naar huis laten brengen, waar in de tuin de vlag halfstok hing. We hebben een erehaag gemaakt van alle kinderen en kleinkinderen en intieme vrienden en we droegen hem zelf door zijn prachtige tuin. De kinderen hebben de kist beschilderd met een prachtige regenboog erop. We hebben de begrafenis voorbereid; er waren bijna 1000 mensen; heel veel grote huilende mensen. Er waren sprekers, die allemaal op hun eigen manier vertelden over hun dierbare relatie met Johan, waaronder mijn broer Henk, zijn baas, zijn vrienden, ik zelf en onze oudste kleindochter las een prachtig zelfgemaakt gedicht voor op de begrafenis.
We zijn nu een jaar en zeven maanden verder. We verzorgen zijn graf met heel veel bloemen en lichtjes.
Het leven van Johan zijn vader, zijn zussen en broers en van mijzelf is totaal veranderd. Opnieuw je weg proberen te vinden in je werk, de confrontatie met collega’s, de relatie met vrienden; het is totaal veranderd, het is verschrikkelijk moeilijk. We kampen met ziekte, vragen hulp aan psychologen, proberen met Mind Fullness tot rust te komen, maar de vraag blijft: Waarom moest dit Johan overkomen, waarom moest dit ons overkomen, onze toekomst is gewoon kapot. Dat is zo onrechtvaardig!
En dan moeten mijn kinderen ook nog hun kinderen begeleiden bij het verlies van hun oom. Het is hartverscheurend om te zien hoe groot de impact ook op kleine kinderen is. Dan heb ik het nog niet over de vrouw van Johan en zijn kinderen. Joost mag daarover zelf vertellen en Sandra zal hem daarbij helpen.
Ik heb 42 jaar gewerkt in de gezondheidszorg, ik dacht dat ik een groot inlevend vermogen had, kon meeleven met mensen in moeilijke tijden in hun leven. Ik heb nooit kunnen weten hoe diep het verlies van een innig geliefd kind ingrijpt in je ziel, je levensvreugde ontneemt, het hele leven ontwricht.
Van der Heijden beschrijft in zijn requiemroman Tonio hoe moeilijk het is om in een tijd te praten over je kind. Ik hield van hem? Mijn liefde voor hem is er nog steeds en dwingender dan ooit voorheen. Taalkundig klopt er geen moer meer van. Als ik tegen de verdrukking in zeg” ik hou van hem”, wie is die hem dan? Hij bestaat niet meer als hem. Hij heeft bestaan, in wat nu verleden tijd is. Toch hou ik van hem, zoals ik eerder van hem hield. Mijn liefde is echt en oprecht, maar ik moet het zonder object stellen. Het is liefde waanzinnig op zoek naar de onvindbare geliefde.
Johan hield van het leven en van ons allemaal.
Ik dank u namens de familie voor uw aandacht,
Lida
SPREEKRECHTVERKLARING SANDRA
Beste leden van de rechtbank, het openbaar ministerie, familie & vrienden van Ernst en Johan en alle andere aanwezige,
Mijn naam is Sandra en naast mij zit mijn zoon Joost, hij is 11 jaar oud. Joost z’n kleine broertje is er niet bij. Joost wilde hier heel graag aanwezig zijn om zelf iets te kunnen vertellen over zijn vader en vooral over hoe hij en zijn broertje hun vader missen. Johan was een zeer verantwoordelijke, rustige, gezellige maar bovenal humoristische steunpilaar. Het is niet uit te leggen hoe immens groot het gemis van hun vader is. Het is fijn dat Joost de gelegenheid krijgt dit hier zelf te kunnen vertellen.
Mag ik u allen meenemen naar de hele vroege ochtend van 3 augustus 2014. Ik lag thuis in bed te slapen , Johan was met zijn vrienden op “vriendenweekend” in onze woonark op de Vinkeveense Plassen. De jongens en ik sliepen die nacht met de gedachten dat onze vakantie de volgende dag ook zou beginnen in diezelfde ark.
Zo rond 2 uur ’s nachts ging de bel, eerst denk je aan belletje lellen, na drie keer ging ik naar de deur en zag 2 politiemannen voor de deur staan. Ik deed open en verwachtte dat er iets gezegd zou worden over dat de auto gestolen was of zo. Maar er werd gevraagd: Bent u Sandra, de partner van Johan? Toen ik antwoordde dat dit klopte volgde: Uw vriend is op de Vinkeveense Plassen overvaren en daarbij om het leven gekomen. “Is hij dood”, vroeg ik nog met zeer veel verontwaardiging, “dood ja hij is dood” ,werd er geantwoord. Vanaf dat moment ging ons leven over in een hele slechte CSI-aflevering, inclusief een gezichtsreconstructie en een later opgedoken arm in een grijze plastic kist.
Vanaf datzelfde moment kon ik niets meer samen beslissen. Alles, werkelijk alles, moet je in je eentje beslissen. Niets is meer hetzelfde en niets is meer vanzelfsprekend. Die impact is tot op de dag van vandaag nog volkomen onwerkelijk. We gaan goed door, de jongens en ik, ik ga naar mijn werk en de jongens gaan naar school en naar hockey, we vieren onze verjaardagen maar 24 uur per dag heb ik het idee dat er iets niet klopt dat er iets mist. Doorgaan is het enige wat we kunnen, willen en moeten, er echt bij stil staan, we kunnen het nauwelijks, we durven het eigenlijk niet.
De impact die het zo plotseling en op zo’n brute wijze wegvagen van een liefdevolle vader op een jongetje van 11 heeft, is enorm en kan door niemand worden beschreven en worden gesnapt. Dat is de reden waarom Joost heel graag zelf zijn verhaal wil vertellen. Het is zijn idee van nog iets te kunnen doen voor zijn vader.
Hallo, ik ben Joost en mijn papa is dood.
Op een zondagmorgen, dat was in de zomervakantie van 2 jaar geleden, werd ik wakker met mama en oma Lida aan mijn bed, zij zeiden “papa is dood”….dood?
Helaas snapte ik dat maar al te goed…..zo’n 3 jaar eerder was opa Vinkeveen ook overleden, ook best plotseling, maar die was al wat ouder is een paar weken ziek geweest……. Hij is dood gegaan aan kanker.
Mijn vader was niet ziek en ook nog niet zo oud dus ik begreep niet hoe dat nou kon. Toen vertelde mama en oma dat er iemand over mijn vaders boot was gevaren en dat hij daardoor zo erg gewond was dat hij dood was.
Mensen die dood zijn zie je niet meer terug en je kan nooit meer iets aan ze vragen…….. je kan al helemaal niet meer met ze varen of zwemmen op de vinkeveense plassen of grote snoeken vangen….al kan papa dat toch al niet, vissen, maar opa vinkeveen wel weer……;-)).
Mijn papa was een echte jongens-papa. Papa werkte in de auto’s…..Volkswagen, Seat, Skoda maar vooral Audi…..regelmatig nam papa een hele stoere auto mee in het weekend…..een A8 of A7 of het mooist van allemaal de R8. Daar gingen we dan met zijn tweeën in toeren.
En hockeyen samen….papa hockeyde zelf ook, hij was bij elke wedstrijd aanwezig en gaf mijn tips hoe ik beter kon spelen. Nu is mama er soms, zij werkt ook weleens op zaterdag, maar mama kan helemaal niet hockeyen en staat voornamelijk thee te drinken.
Mama doet het best heel goed hoor, we hebben het echt wel gezellig met zijn drieën. Mama is een onwijs lieve gezellige flierefluiter….. ….papa was altijd rustiger maar ook strenger. Mama kocht een super hippe fiets voor mijn 8ste verjaardag, tot papa ermee de schuur in ging en de fiets was omgetoverd tot 1 grote reflector!
Ik lig ’s nachts weleens wakker en dan denk ik aan Papa en aan wat er is gebeurd. Ik vind het naar als mijn vriendjes denken dat mijn vader dood is gegaan omdat hij niet goed heeft uitgekeken of geen licht voer op zijn boot. Mijn vader keek altijd goed uit, dat heeft hij mij ook geleerd en ik weet zeker dat hij toen ook echt goed heeft opgelet.
Vroeger ging ik altijd naar Vinkeveen, opa en oma hadden er een woonark, ik kom er al mijn hele leven. Lekker buiten in het water. Met bootjes, zwemmen en vooral veel vissen. Nu gaan we niet meer, mama wil er niet meer heen. Ik weet eigenlijk niet precies waarom niet, ik denk omdat papa daar dood ging. Ik hoop dat ze later wel weer wil want ik denk daar juist aan alle leuke dingen die ik daar altijd met mijn vader deed.
Het laatste wat ik wil zeggen is iets wat ik niet snap. Mijn papa is overvaren, iedereen weet hoe dat is gebeurd en ik snap niet dat die meneer die dat heeft gedaan geen spijt heeft. Dat we daarom nu hier moeten komen en dat er hier allemaal dingen worden gezegd net als op de tv. En dat we nog steeds niet hebben gehoord dat die meneer die dat deed spijt heeft. Dat snap ik niet.
Mijn vader is dood en hij komt nooit meer terug. Ik mis hem en mijn broertje mist hem ook erg. Ik denk vaak aan hem en daarom wilde ik iets zeggen want ik wil dat iedereen weet dat wij onze papa vreselijk missen.
SPREEKRECHTVERKLARING MARK
Edelachtbaar College,
Ik heb lang nagedacht over een logische opbouw van mijn verhaal, een verhaal heeft immers een inleiding, een middenstuk en een conclusie, alleen lukt mij dat simpelweg niet.
Wat belangrijk is, is dat ik blij ben dat ik nu eindelijk na al die maanden wachten mijn verhaal kwijt kan. Dat ik kan vertellen hoe ik me voel en gevoeld heb en hoe ik dit alles heb beleefd en nog steeds beleef.
Nu dan eindelijk mogen wij als slachtoffers een woordje doen. We hebben meer dan anderhalf jaar moeten zwijgen omdat het anders de zaak misschien zou kunnen schaden en dat wil je niet. Buiten de schok, het verdriet, het gemis, de nare beelden die steeds weer terugkeren en alle stress word je iedere dag geconfronteerd met de vragen en het onbegrip van iedereen om je heen. Niet alleen je eigen vragen maar ook die van je gezin, familie, vrienden, kennissen, bekenden maar ook onbekenden die allemaal willen weten wat er is gebeurd. Ook vraagt men waarom het allemaal zo lang duurt met die rechtszaak want het is toch overduidelijk wat er is gebeurd. Tot de dag van vandaag heb ik geen woord met de pers gesproken over wat een dergelijk ongeluk allemaal met je doet. Het is eigenlijk ook niet uit te leggen wat dit allemaal met je doet.
Mijn leven is voorgoed veranderd. Dingen die mij blij en gelukkig maakten doe ik niet meer. Varen met mijn 3 vrienden, wat we zo graag deden, dat kan niet meer. De Plas waar wij met zoveel plezier naar toe gingen is een plek geworden die ik mijd. De verdachte die zijn vaarbewijs nog heeft kan daar gewoon weer verder varen en bij de gedachte dat hij opnieuw weer zo roekeloos, met veel te veel alcohol op in het donker in zijn boot stapt om met volle snelheid weg te varen en simpelweg het risico neemt om vele levens kapot te maken, maakt dat ik bang ben en niet meer ga.
JA, ik heb de dood in de ogen gekeken!!
Op de bewuste avond toen de boot over ons heen ramde en ik met een enorme klap tegen m’n hoofd neer viel en de boot mij volledig plat drukte, was ik ervan overtuigd dat ik dood ging.
Wat het voor mij nog pijnlijker maakt is dat verdachte ons niet te hulp schoot toen twee van onze vrienden overvaren waren, toen wij in paniek schreeuwden om hulp. Wij waren in shock en hij heeft niet geholpen. Hij heeft wel degelijk de mogelijkheid gehad om ons te hulp te schieten. Als andere mensen ons tot twee eilanden verderop hebben horen schreeuwen, dan kan het toch niet zo zijn dat de verdachte en zijn twee mede passagiers ons, op nog geen 30 meter afstand, niet hebben gehoord toen zij stil lagen met zijn boot en de motor was afgeslagen. Voor mijn gevoel heeft hij geen berouw getoond en dat maakt verwerken voor mij nog moeilijker.
Hij heeft mijn leven en het leven van veel andere mensen hier in de zaal aanwezig, in één klap door zijn roekeloosheid laten veranderen.
Gelukkig was er Francis, een verpleegster die ons wel te hulp is geschoten. Gewoon omdat ze zag dat we in nood verkeerden en ze deed wat ze kon. Ik ben haar nog steeds verschrikkelijk dankbaar. Het moet afschuwelijk geweest zijn, het is onvoorstelbaar wat een schroef aan kan richten en ik vind het vreselijk voor haar dat ook zij de beelden nog steeds regelmatig voor zich ziet. Ook haar leven is sinds die avond niet meer hetzelfde.
Het ongeluk heeft geleid tot een enorme spanning in ons gezin en mijn kijk op het leven is in vele opzichten veranderd. Mijn onbegrip naar mensen is groter geworden omdat ik dingen die zij meemaken hiermee ga vergelijken en vervolgens denk: ‘joh, waar zeur je over!’ Het is niet uit te leggen door wat voor hel je gaat, je zelfs een tijd geen zin meer hebt in het leven. Je begrijpt niet dat je ineens met die gedachten rond loopt en waarom zij wel dood zijn en ik niet. Je herkent jezelf niet meer en dat is allemaal heel confronterend en beangstigend.
Na veel gesproken te hebben met een psycholoog en een therapie gevolgd te hebben bij een EMDR psychotherapeut , krijg je gelukkig een wat helderder beeld. Ook is mij het beeld geschetst over personen zoals verdachte, met name over hoe zijn houding is tot nu toe. Niet te bevatten voor een normaal mens. Hier houd ik me dan ook maar aan vast, samen met het feit dat niet ieder mens z’n hart op de juiste plek heeft zitten.
Hoe graag ik de verdachte nu over zijn roekeloze gedrag en zijn desinteresse zou willen toespreken, doe ik dit op aanraden van mijn psychologen niet en blijf ik me richten tot u.
Het doet mij veel pijn het gevoel te hebben, er eigenlijk van overtuigd te zijn dat mijn verhaal en het verhaal van de andere slachtoffers, verdachte eigenlijk niets doen!
Het heeft me enorm geholpen dat mijn vrouw en ons personeel, vanaf de periode dat ik zo weinig op het bedrijf aanwezig ben geweest tot op de dag van vandaag, veel hebben kunnen oppakken. Voor ons is het de laatste 19 maanden een periode van overleven geweest in plaats van de broodnodige zakelijke groei. Nodig omdat wij juist in de meest zware en moeilijke tijd (begin van de crisis) zijn begonnen en er het laatste jaar weer een economisch herstel is te zien, met name in de kappers branche. Over de uitbreiding van ons bedrijf nog maar te zwijgen. Dit ligt al een tijd op de plank en kan om dezelfde reden(en) geen doorgang vinden. Mijn importbedrijf loopt vanwege de afwezigheid van leiding en sturing zwaar achter op de planning.
Ik mis mijn vrienden, ik mis het plezier wat we met zijn vieren hadden. Ik moet leven met de gedachte dat dit alles volkomen zinloos was, het had niet hoeven gebeuren. Ik moet leven met de gedachte dat degene die dit alles heeft veroorzaakt op geen enkele manier heeft laten blijken berouw te hebben of de verantwoordelijkheid neemt voor wat hij heeft aangericht. Ik en ook Mike hebben het geluk gehad dat Johan schreeuwde en wij nog weg konden duiken anders was er van onze hoofden ook niets meer over geweest en waren er naar alle waarschijnlijkheid 4 doden geweest.
Naast mijn dode vrienden heeft verdachte tot nu toe ook Mike en mijn leven al anderhalf jaar lang een hoop plezier ontnomen. Dat zal ook nog wel een tijd door gaan. De laatste keer dat ik hard en intens heb gelachen, is op de middag voor de dood van mijn vrienden!
Je wordt bedankt!
Ik zou liegen als ik de afgelopen periode niet heb gedacht aan iedere vorm van het recht in eigen hand nemen, maar dat waren momenten van zwakte en zo wil ik niet leven. Ik houd mij vast aan de geachte dat het recht zijn beloop zal hebben en hoop van ganser harte dat de man die twee van mijn vrienden het leven heeft genomen en mij en Mike door het oog van de naald heeft laten kruipen wordt gezien als roekeloos en als zodanig wordt bestraft. Dat zal in ieder geval mijn verstoorde gevoel voor recht helpen te herstellen en misschien kan ik dan aan het echte verwerkingsproces beginnen.
SPREEKRECHTVERKLARING MIKE
Zaterdag 2 augustus 2014
Vriendenweekend Vinkeveen eindigt als een gitzwarte dag.
We besluiten om na de BBQ nog een stukje te gaan varen omdat het een perfecte zwoele zomeravond is.
We zeggen nog tegen elkaar: Mooier kan het leven toch niet worden, Zo met je beste vrienden, heerlijk kabbelend over de Vinkeveense plassen.
Luisterend naar Andre Hazes over een bluetooth box.
Ik bel mijn vriendin Sabrine nog even om te laten weten hoe fijn we het hebben. Ik krijg hiervoor nog een rode kaart van de mannen want op vrienden weekend bel je niet met je vrouw.
8 minuten nadat ik heb opgehangen, (het is dan 22:40) roept Johan ineens: KIJK UIT!!
Ik zat rechts in de punt van de sloep en keek naar Mark die net een liedje aan het opzoeken was. Ik kijk over mijn rechterschouder en zie op ongeveer 4 meter een enorm gevaarte in de duisternis op ons af komen bulderen.
In een reflex duik ik weg, puur geluk dat dit goede kant op is geweest.
Anders was ook ik frontaal geraakt door de speedboot.
Wat daarna gebeurt, is met geen pen te beschrijven.
Een enorme knal, bulderende motoren die boven het water uitkomen en die onze sloep doorklieven. Ik voel de druk van de speedboot boven op me en overal vliegen polyester stukken door de lucht.
Daarna een doodse stilte.
Ik zie dat Mark opstaat en realiseer mij dat ik ook nog leef.
Maar Johan en Ernst zijn wel geraakt en zitten / liggen er levenloos bij.
Ik ga niet in op de details van deze beelden, daarvoor zijn ze te gruwelijk. Maar voor Mark en mij zijn deze beelden voor de rest van het leven op ons netvlies gegrift.
Een getrainde militair in Afghanistan kan dit soort gruwel beelden te zien krijgen maar het mag nooit de bedoeling zijn dat een brave burger dit krijgt te zien.
Dan slaat de wilde paniek bij me toe en schreeuw ik de longen uit mijn lijf om hulp. Geen boot in de buurt en toch worden wij uit het niets overvaren.
Hoe kan de schipper mij niet hebben horen gillen? Terwijl dit eilanden verderop wel is gehoord, vraag ik mij iedere nachtmerrie af.
Hij heeft met zijn speedboot een stuk verderop stil gelegen, hij en de inzittende moeten hebben geweten dat er iets heel ergs was gebeurd.
Het voelt zo dat hij ervoor heeft gekozen om niet terug te varen en hulp te bieden. Hij is er vandoor gegaan en heeft ons voor dood achtergelaten.
Iedere dag denk ik aan:
- Een moeder met 2 jonge zoons, die zonder vader verder moeten
- Een dochter die zonder haar vader verder moet.
- Vaders, moeders die hun zonen hebben moeten begraven.
- De enorme kraters die zijn ingeslagen bij familieleden, vrienden, collega’s die 2 geweldige levenslustige kerels moeten missen.
- Wat mijn vriendin moet doormaken met een slachtoffer aan haar zijde die zijn best moet doen om niet naar zijn 3 jarige dochtertje uit te vallen door zijn post traumatische stress stoornis?
- Wat het met mij doet wanneer mijn dochtertje vraagt: Papa, waarom kijk je steeds zo boos en waarom moet je huilen?
Waar ik echt enorm kwaad over ben, is dat de schipper blijft beweren dat hij over een boomstam is gevaren. Iedere andere schipper zou direct zijn boot controleren op schade. Denkt hij nu echt dat 2 zware V-8 motoren uit het water komen wanneer je over een boomstam vaart? Dit maakt het voor mij echt onverteerbaar!
Wanneer de schipper terug was gekomen om hulp te bieden of überhaupt in de maanden erna iets van zich had laten horen, dan had ik nog ergens het idee gehad dat hij wellicht spijt of berouw zou hebben gehad van zijn daad.
Nu heb ik het gevoel dat ons leven, mijn leven, niets is voor de verdachte. Die gedachte vind ik erg en houd mij dagelijks bezig.
Mark en ik zijn voor het leven getekend en onze vrienden zullen we nooit meer zien. Dat onze vrienden zo uit het leven gerukt zijn, is niet te bevatten. Ons leven en dat van velen andere dierbaren van Johan en Ernst is in één klap omgeslagen en zal nooit meer hetzelfde zijn.
