Aangrijpende herdenking geweldslachtoffers in Ommen
Aangrijpende herdenking geweldslachtoffers in Ommen
OMMEN – Marcello. Benjamin. Erik. Natasja. Patricia. Barbra.
Bijna 250 namen van slachtoffers van geweld worden voorgelezen. Het is een van de vele indrukwekkende onderdelen van de Dag Herdenken Geweldslachtoffers, vandaag in Ommen.
De herdenking is ook een jaarlijkse oproep aan de politiek om nog meer te doen voor de positie van slachtoffers. Dat wordt onderstreept in toespraken van advocaat Richard Korver en hoogleraar Antony Pemberton. “We moeten beseffen dat nabestaanden ook slachtoffer zijn”, zegt Korver.
De boodschap wordt gehoord. Niet alleen justitieminister Ard van der Steur maar ook Kamerleden van diverse partijen en Herman Bolhaar, de hoogste baas van het Openbaar Ministerie, zijn aanwezig.
De minister vindt in alle verhalen inspiratie en stimulans om zich te blijven inzetten voor slachtoffers van geweld en hun nabestaanden, zegt hij tegen de Stentor. “Ze dragen het leed de rest van hun leven mee. Wij moeten er alles aan doen dat leed te verzachten.”
Als een lange stoet van nabestaanden door het centrum van Ommen loopt, met een lang lint met namen van slachtoffers, begint het te regen. Eerst zacht. Dan steeds harder. Alsof de hemel mee huilt.
Er zijn toespraken. Er is twee minuten stilte. Nabestaanden lezen gedichten voor, waarin ze hun gevoelens in woorden proberen uit te drukken. Er wordt een gedenksteen onthuld met de tekst ‘Geweld eindigt waar respect begint’. De molens staan in de rouwstand.
Zanger Sjors van der Panne zingt herkenbare woorden. ‘Zeg me dat het niet zo is’. En ‘Laat me niet alleen’. Veel mensen in de tent, waar de samenkomst wordt gehouden, huilen zachtjes met het lied mee. Ze voelen woord voor woord wat de tekst betekent. “We doen alsof je gewoon verder leeft, zelfs het niet zo is…”
De nabestaanden komen uit alle delen van het land, vooral om de herinnering aan de slachtoffers levend te houden. “Mijn dochter mag niet vergeten worden. Haar naam wordt genoemd”, zegt een moeder die vijftien jaar geleden een 27-jarige dochter verloor. Ze werd in Mexico door een seriemoordenaar vermoord. De meeste bezoekers nemen een foto van hun dierbare mee. “Zo is ze er ook bij. We zijn hier voor haar.”
De nabestaanden voelen dezelfde pijn. Dat schept een band. “We hoeven hier niets uit te leggen. Niks is fout. Iedereen begrijpt hoe je je voelt. Dat is ook bijna niet uit te leggen. Maar soms hoop je wel op meer begrip”
Klik hier voor het artikel in De Stentor