“Moge God niemand beproeven met het verlies van een kind”. Zomaar een smeekbede die wij uitspreken als iemand een kind verliest.
Als ouder wil je nu eenmaal je kind zien opgroeien. Het betekent ook dat er géén groter leed bestaat dan het moeten verliezen van je kind.
Ik sta hier als een moeder die verscheurd is door dit intense verdriet. Mijn handen, mijn mond, alles trilt constant maar mijn moederhart staat in brand. Hoe kan ik jullie in deze staat vertellen wat ik voel?
DENIZ is de naam die ik mijn zoon heb gegeven. Het betekent zee. Dat op een dag iemand je kind om het leven zou brengen terwijl jij hoopt dat hij zo diep, helder en blauw als de zee door het leven zou gaan… dat is niet te bevatten.
Als moeder hoop je dat je kinderen gezond blijven. Je geeft ze de best mogelijke opvoeding zodat ze hun steentje kunnen bijdragen in de maatschappij. Je doet alles wat in je macht ligt om dit te bereiken en op een dag beslist iemand dat hij er niet meer mag zijn en wordt hij bij je weggenomen… dat is niet te bevatten.
Deniz had als kind al een mooi karakter. Hij gaf ons vaak warme gevoelens. Bijvoorbeeld als hij zijn zakgeld deelde met andere kinderen. Hij maakte ons trots met zijn schoolresultaten. Het is niet te bevatten dat mijn behulpzame Deniz met een groot hart op een dag op brute wijze aan zijn einde zou komen…
Deniz hield van zijn leven die alsmaar rijker werd met de geboorte van zijn 3 kinderen. Hij had een gelukkig gezinsleven en dat maakte mij als moeder ook gelukkig. Hij hield van zijn familie en hield de banden sterk. Ook de mensen uit de Turkse gemeenschap hielden van Deniz. Het gemis is niet in woorden uit te drukken.
Kunt u zich voorstellen dat de maníer waarop hij aan zijn einde is gekomen meer pijn doet dan het feit dat hij er nu niet meer is? Was hij maar omgekomen bij een verkeersongeval of was Deniz maar verdronken in de zee! Ik weet natuurlijk dat er duizenden moeders zijn die hun kind bij een ongeluk hebben verloren en dat zij ook niet te troosten zijn, maar was Deniz niet in stukken gesneden dan was mijn pijn niet zó diep geweest. Dan had ik nu geen last van de beelden van mijn onthoofde zoon en van zijn afgesneden ledematen in het zand.
Het afgelopen jaar is er geen dag voorbij gegaan waarop ik niet dacht aan zijn laatste momenten. Had hij pijn? Wat dacht hij? Wat heeft hij gezegd? Heeft hij om hulp geroepen? Ik ga elke dag kapot door deze gedachten.
Thuis ontwijk ik de ruimte waar hij dagen levenloos heeft gelegen toen wij naar hem op zoek waren. Ik kan de ruimte niet eens bij naam noemen, de rillingen gaan over mijn lijf als ik het iemand hoor zeggen. Als ik zand zie, is het alsof ik erin bedelf en zie ik het zand in mijn ogen vol lopen… Snijvoorwerpen en vooral messen vind ik weerzinwekkend. Mijn angst voor messen is zo groot dat ik een jaar niet in de keuken ben geweest en niet heb kunnen koken. Ik sta sinds kort af en toe in de keuken. Maar vertel mij, hoe kan ik ooit nog in vlees snijden? Het is afschuwelijk, zelfs mijn dagelijkse bezigheden zijn onmogelijk gemaakt.
Ik weet dat geen enkele straf Deniz bij ons terug zal brengen. Ik weet heel goed dat niets mij kan troosten, maar de gedachte dat de verdachte die een leven heeft beëindigd misschien over een paar jaar vrijkomt, kan ik niet verkroppen. Een straf hoort af te schrikken zodat wordt voorkomen dat het nog een keer gebeurt.
Het kan toch niet zo zijn dat de verdachte een einde maakt aan het leven van Deniz, het lichaam in stukken snijdt, wegstopt en in de dagen erna de kinderen van Deniz bezoekt en doet alsof er niets aan de hand is, het kan toch niet zo zijn dat die meedogenloze zogenaamde ‘vriend’ wordt beschermd door het strafrecht?
Welke wet kan het in stukken snijden van een vriend ongestraft laten?
Hoe is het mogelijk dat iemand na het wegstoppen van de lichaamsdelen met zijn kinderen in het winkelcentrum kan lopen, alsof er niets is gebeurd? Hoe kan hij zijn kinderen in zijn huis nemen terwijl het levenloze lichaam van Deniz daar ligt?
Hoe kan een mens hiertoe in staat zijn?
Met Deniz ben ik als moeder ook gestorven. Mijn leven is verwoest. Er gaat geen seconde voorbij waarin ik niet aan hem denk. In elke situatie denk ik aan hem. Niet mijn lichaam, mijn ziel doet pijn. Dat gevoel is niet te omschrijven maar het gaat niet om mij. Verdachte heeft onze zoon uit ons leven weggerukt, de broer van mijn kinderen, de vader van 3 zeer jonge kinderen en hij heeft een jonge vrouw alleen achtergelaten. Hij heeft niet alleen Deniz gedood, de hele familie is ontzield.
Ik heb slapeloze nachten. Overdag zijn mijn dagen donker. Ik zoek licht in het duister bij het graf van mijn zoon. Ik ben dagelijks bij hem om te praten over mijn pijn en zorgen. Soms mis ik hem zo erg dat ik zelfs ’s nachts met een zaklamp in de hand naar hem toe ga. Ik vraag Deniz hoe hij toch niet heeft kunnen zien hoe beestachtig deze verdachte is. Hij luistert naar me, kon hij maar praten en mij vertellen wat er is gebeurd. Maar hij zegt niets terug, hij ligt daar onder de grond… en dat is nog steeds onvoorstelbaar.
Hoe heeft verdachte dit kunnen doen? Heeft hij dan nergens spijt van? Trillen zijn schuldige handen dan niet bij elke handeling na zo’n gruwelijke daad? Hoe kijkt hij zijn kinderen aan die Deniz ook ontmoet hebben? Hoe legt hij dit uit aan ze?
Ik wil dat alle medeplichtige verdachten opgespoord en gestraft worden. We leven tot op de dag van vandaag in onzekerheid. Misschien krijg ik wel nooit de waarheid boven water. Voor alle nabestaanden is gerechtigheid ontzettend belangrijk.
Ik heb vertrouwen in de leden van deze Rechtbank omdat in de eerste plaats ook zij ouder zijn. Ik hoop dat mijn gevoelens begrepen worden en dat Uw Rechtbank de verdachte een straf geeft die recht doet aan het verlies en verdriet dat wij doormaken. Wij hebben al levenslang gekregen en gaan door loodzware tijden…
Ik mis Deniz met de dag steeds meer. Ik hou ontzettend veel van hem maar kan hem niet meer omhelzen. In alles zoek ik naar Deniz, maar deze zoektocht doet pijn. Ik vraag mij af, gaat deze pijn ooit over?
