De Rechtbank Den Bosch heeft aangegeven daar zij zich zeer goed kan voorstellen dat de nabestaanden bij wie Nicole opgroeide de Rechtbank willen toespreken, maar dat dit de (rechtsvormende) taak van de Rechter te buiten gaat. In het licht van een uitspraak van de Hoge Raad (6-3-2012) is de Rechtbank tot die conclusie gekomen.
De Rechtbank ziet hier wel een taak voor de wetgever weggelegd.
Moeder en zus hadden graag onderstaande verklaringen uitgesproken en vragen media daar waar mogelijk hier verslag van te doen.
Zij roepen voorts politici op het overlijden van Nicole nog enig nut te even door twee wetsvoorstellen aan te passen, te weten die van het wetsvoorstel Affectieschade en die van wijziging spreekrecht.
De wijzigingsvoorstellen zouden effect hebben voor alle stiefouders en stiefbroers en stiefzussen, een fenomeen dat in de huidige tijd zich steeds vaker voor doet. Het zou in de beleving van stiefmoeder en stiefzus niet zo moeten zijn dat je als je jarenlang samenleeft als gezin geen recht hebt om te spreken of schade te vorderen terwijl bloedverwanten tot in de vierde graad een dergelijk recht wel toekomt.
Zo doende zou aan het overlijden van Nicole van den Hurk nog enige positieve betekenis kunnen worden toegekend.
Spreekrechtverklaringen:
“Jolanda van der Weijden
De eerste poging om iets op papier te zetten, wat het met mij en mijn kinderen gedaan heeft
zo een laffe daad waren alleen nog maar losse woorden.
Woorden die in mij opkwamen om mijn ‘spreekrecht’ op papier te zetten.
De meeste woorden moest ik schrappen want die mogen hier niet uitgesproken worden.
Maar de woorden die over bleven daar schrijf ik mijn ‘spreekrecht’ van.
Maar hoe blijf je in godsnaam netjes, binnen de gestelde regeltjes als je iemand toe mag
spreken die verdacht wordt op brute wijze je dochter verkracht en vermoord te hebben??
Spreekrecht!!
Spreekrecht is iets van de laatste tijd. Spreekrecht waarin je als moeder uit mag leggen wat het betekent, wat het met je gedaan heeft, als je kind van je weggerukt wordt , je kind misbruikt en vermoord wordt om bepaalde behoeftes te bevredigen van iemand die denkt dat hij hiertoe het recht heeft.
Maar is het wel te omschrijven, uit te leggen, uit te drukken of überhaupt te begrijpen??
Maar voor 1 keer mag je het openbaar maken, in het openbaar vertellen hoe dit het leven verwoest van een compleet gezin, als je zegt tot morgen schat, en er helemaal geen morgen meer is, geen morgen meer komt.
Geen dochter, geen zusje meer, vanaf 6 oktober 1995 geen compleet gezin meer. Vanaf 6 oktober 1995 geen Nicole mee.
Ongeloof, pijn, verdriet, zijn de eerste woorden die in mijn hoofd spoken. Deze woorden.. eigenlijk spoken deze woorden al 20 jaar lang in mijn hoofd.
Maar voor degene die haar dit aangedaan heeft betekenen deze woorden niks, voor diegene telt behoefte, lust, macht.
18 jaar steeds weer de hoop, misschien wel smeekbede waarom geen dader? Waarom geen gerechtigheid??
Want niemand heeft dit recht, niemand mag dit ongestraft doen.
Steeds weer werd de wond open gerijd door steeds weer een nieuwe aanwijzing, steeds weer met lege handen staan, steeds weer niks, maar steeds weer hield diegene zijn mond.
Elke dag worden wij geconfronteerd met haar sterven, haar te moeten missen, verder te leven zonder haar.
Alles is haar ontnomen, geen diploma, geen huwelijk, geen kinderen… Voor ons geen dochter of zusje meer, gewoon niks meer… ze was pas 15
Na 18 jaar zonder haar, moeten we nu al bijna 2 jaar aanhoren hoe slecht ze was, hoe slecht mijn gezin is, bijna aanhoren dat ze het ongeveer verdiend had om op zo een brute wijze aan haar einde te komen.
Alles in mij komt in opstand…
En dan nu na 18 jaar de meest verschrikkelijke dingen moeten ervaren, zoals vermist, vermoord gevonden, begraven, opgraven, herbegraven, bange kinderen, geen normaal leven, altijd achterom kijken, steeds valse hoop… gebeurt datgene waar je al die tijd op gewacht hebt, al die tijd op hebt gehoopt..
Maar dit duurde niet langer dan 1 seconde. Ons leven stond voor de zoveelste keer totaal op zijn kop. Al de scenario’s van 18 jaar proberen te overleven spatten uit elkaar. De hoop dat je niet misbruikt was, de hoop dat je snel gestorven was, de hoop dat er snel een einde aan jouw angst kwam , was 1 grote leugen. Je hebt geleden, je bent misbruikt, je bent mishandeld, je hebt verschrikkelijke uren mee gemaakt, je hebt om ons geroepen voor hulp… Wij hoorde je niet.
Niemand maar dan ook niemand in welke hoedanigheid dan ook heeft het recht om jouw dit aan te doen, zo over je te praten, je zo naar beneden te halen.
2 jaar lang hen je een nummer hier in de rechtszaal proformazittingen op de dag dat we je voor het laatst gezien hebben, inhoudelijke zittingen in die weken dat we 20 jaar geleden op een teken van leven zaten te wachten, in die weken dat je gevonden werd, in die weken dat we je hebben begraven en herbegraven. in de intens moeilijke weken van het jaar. Maar voor ons ben je een dochter, een zusje, een nichtje, een vriendin. Voor ons ben je ons Nicky,
Ik wil toch laten weten dat niet alleen mijn dochter ‘kapot’ is gemaakt, maar 1 compleet gezin verwoest is. Jij ligt er misschien geen nacht wakker van, wij slapen er al 20 jaar slecht van.
Een broer en zus die verplicht jong volwassen moesten worden om te overleven.
Een broer en zus die nooit meer een normaal leven hebben gehad
Een broer en zus die op moesten groeien met alleen maar verdriet en ellende
Een broer en zus die opgegroeid zijn omringt door verdriet en pijn
Een broer en zus die een zus hadden.
Een broer en zus die verder moeten zonder hun grote zus.
Het laatste wat ik wil zeggen is dat ik hoop dat degene die dit Nicole heeft aangedaan het lachen vergaat, zoals mijn dochter nooit meer heeft kunnen lachen, of moet ik zeggen haar lachen gesmoord is door iemand die ten onrechte dacht dit recht te hebben.”
“Debbie van der Weijden
Moord, dood, angst, gemis, verlies, verdriet, verlatingsangst en geen vertrouwen in mensen, Klinkt dit als het leven van een 6 jarig meisje? Ik was namelijk dat 6 jarige meisje
Hierdoor vraag ik me af of degene die mijn zus van ons heeft afgenomen dit zijn eigen kinderen zou toewensen?
Niet alleen mijn zus is vermoord maar mijn hele familie is hier nog altijd kapot van. Al 20 jaar met vele vragen zonder antwoorden, veel verdriet zonder einde en vooral zonder Nicole.
Mijn jeugd is sinds de dood van Nicole drastisch veranderd. Ipv lekker buiten spelen zat ik bij de psycholoog door mijn verlatingsangst. ipv lekker onbezorgd slapen glipte ik ’s nachts de kamer op van mijn ouders om ze in de gaten te houden zodat ook zij niet zomaar uit mijn leven zouden verdwijnen. Maar he ik was toen al 7 jaar oud.
In mijn tienerjaren werden de zorgen en angsten alleen maar groter. Ik kwam met steeds meer vragen te zitten. Mijn wantrouwen in mensen groeide net als de woede en onbegrip. Hoe kan het zijn dat iemand zomaar Nicole haar leven kon ontnemen en onze levens kapot kon maken? De antwoorden zijn niet eens relevant want wat die ook mogen zijn Nicole krijgen we er niet mee terug.
Ik weet niet heel veel meer om te zeggen want Spreekrecht is een moeilijk iets want hoe leg je alle frustraties, emoties en verlies van je zus uit aan iemand? Dit is namelijk niet uit te leggen of te omschrijven zonder woorden te gebruiken die je in je eigen spreekrecht niet kan en mag gebruiken.”[:]
